W intencjach Ojca Świętego

Nasz Zbawieciel powiedział, że „gdzie są dwaj albo trzej zebrani” (Mt 18, 20) w Jego imię, tam On jest pośród nich. Dlatego na każdą modlitwę odmawianą przez wspólnotę Kościoła Bóg patrzy ze szczególną miłością i z wyjątkowym upodobaniem.

Często bywa tak, że sprawy oczywiste są dla nas tak jasne, że nigdy się nad nimi nie zastanawiamy. Dopiero w sytuacjach granicznych próbujemy uświadamiać sobie, co dokładnie oznaczają pewne słowa, których używamy każdego dnia, także w odniesieniu do Boga i Kościoła. W każdą niedzielę recytujemy słowa Credo, powtarzając, że wierzymy w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół. Warto zadać sobie pytanie, co rozumiemy przez stwierdzenie, że Kościół jest powszechny, czyli katolicki.

Ostatnie wydarzenia związane z pandemią koronawirusa uświadamiają nam, w jak pełnym globalnych połączeń świecie żyjemy. Tak łatwo dziś przemieszczać się z miejsca na miejsce, a przy okazji także przewozić ze sobą różnego rodzaju zagrożenia. Jednak o Kościele nie mówimy, że jest globalny, ale powszechny. Kościół nie jest bowiem globalną korporacją. Jest katolicki, dlatego że orędzie Jezusa Chrystusa jest skierowane do każdego człowieka. A my razem z papieżem polecamy Bogu potrzeby naszych braci i sióstr.

DUCH MISYJNY

Paulina Jaricot, założycielka Żywego Różańca, od dzieciństwa była przejęta życiem katolików w dalekiej Azji. Często słuchała opowiadań o ich życiu w Chinach. Rozpoznawała wyraźnie, że Kościół to wspólnota, która przekracza granice państw oraz kontynentów, ponieważ Dobra Nowina o Jezusie Chrystusie odnosi się do każdego człowieka. Jej zaangażowanie się w promocję misji było spowodowane pragnieniem, aby każdy mógł dotknąć tego szczęścia, jakim jest odkrycie bezwarunkowej miłości Boga.

Sługa Boża Paulina odznaczała się ogromnym poczuciem odpowiedzialności za braci i siostry w miejscach, w których wyznawanie wiary napotykało przeszkody i trudności. Dzieło Żywego Różańca powstało jako odpowiedź na pragnienie, aby budować oddolnie małe wspólnoty, które trwają w jedności z Bogiem. Duch misyjny, którego Paulina Jaricot zaszczepiała w sercach swych braci i sióstr, jest do dziś umocnieniem dla całego Kościoła. Z tego powodu dzieło Żywego Różańca w swojej istocie ma prowadzić do rozważania tajemnic z życia Jezusa i Maryi oraz jednocześnie otwierać serca wierzących na potrzeby Chrystusa obecnego w drugim człowieku, szczególnie tym z krajów misyjnych.

JEZUS PRAGNIE ZBAWIENIA KAŻDEGO CZŁOWIEKA

Powszechność Kościoła wyraża się w rozpoznaniu, że tam, gdzie jest Jezus Chrystus, tam jest Kościół, który ma pełnię środków zbawienia oraz jest posłany do wszystkich narodów świata. Orędzie Ewangelii jest stałe i aktualne w każdym czasie i w każdej kulturze, choć wyraża się na różne sposoby w zależności od lokalnych tradycji.

Modlitwa różańcowa jest wyrazem pełnego wnikania w życie Jezusa oraz prowadzi do głębszego Jego poznania. Z tego powodu jest tak uniwersalną modlitwą na całym świecie. Potrafi jednoczyć wszystkich wokół Chrystusa razem z Maryją.

ŻYWY RÓŻANIEC

Paulina Jaricot żyła w trudnych czasach – rewolucji, rozłamów, niepokojów społecznych. Doświadczała cierpienia, które było wywołane brakiem jedności wśród ludzi. Z tego wszystkiego zrodził się w jej sercu Żywy Różaniec. Tak wspominała początki tego dzieła: „Nadeszła pora stowarzyszenia dostępnego wszystkim, które pozwoliłoby osiągnąć jedność modlitwy w sposób jedyny w swoim rodzaju, krótki i praktyczny: nie męczący, a ułatwiający. Chodzi o kilkuminutową, codzienną medytację tajemnic z życia Jezusa i Maryi”.

Gdy zauważyła sukces dzieła misyjnego, zapragnęła analogicznie zorganizować akcję różańcową. Każda z 15 zaproszonych do tej akcji osób miała odmawiać jeden dziesiątek Różańca, rozważając daną tajemnicę. Miała też szukać innych osób do wspólnej modlitwy i wspierać formację duchową przez dobre lektury. Ta pozornie prosta idea wyraża prawdę o naszej głębokiej jedności w Kościele. Każda z zaangażowanych osób pozostaje w komunii z innymi. Mimo że odmawiają modlitwę w innym czasie, jako wspólnota trwają na niej nieustannie.

PAPIESKIE INTENCJE MODLITEWNE

Kilka dekad po założeniu Żywego Różańca powstała wspólnota Apostolstwa Modlitwy, która zrodziła się w jezuickim domu zakonnym w południowej Francji. Przyjeżdżali tam misjonarze z różnych stron świata i z wielkim entuzjazmem opowiadali alumnom o swojej pracy. Mówili o różnych wydarzeniach, o tym, co dzieje się we wspólnotach w innych zakątkach świata, że także tam Ewangelia pięknie owocuje.

Ten entuzjazm misyjny pozwolił im zrozumieć, że życie każdego chrześcijanina jest tak samo wartościowe i przydatne dla misji, a zarazem może być pełne apostolskiego zapału, jeśli jest ukierunkowane na modlitwę w intencjach całego Kościoła.

Praktyka codziennej modlitwy ofiarowana w intencjach misjonarzy oraz tych wszystkich, którzy czekają na Dobrą Nowinę w różnych miejscach świata, bardzo szybko rozpowszechniła się po całej Francji i później – Europie. Stała się przyczynkiem do powstania papieskich intencji modlitewnych.

Kiedy czasami mówimy, że modlimy się w intencjach papieża, to oczywiście nie mamy na myśli modlitwy konkretnie za niego. Chodzi o te intencje, które on wyznacza na dany miesiąc, w których sam się modli, prosząc też innych o modlitwę.

Ojciec Święty jako namiestnik Chrystusa na ziemi podejmuje refleksję nad aktualnymi wydarzeniami w świecie i w Kościele. Stara się ze swoich rozmów oraz pielgrzymek wybrać te potrzeby, które są szczególnie ważne w danym czasie.

Choć przez lata byliśmy przyzwyczajeni do dwóch intencji – ogólnej i ewangelizacyjnej – od jakiegoś czasu papież Franciszek wyznacza jedną intencję na dany miesiąc. Do jej podjęcia jesteśmy zaproszeni wszyscy. Modlitwa w tych intencjach jest wyrazem naszej troski o cały Kościół, o potrzeby naszych braci i sióstr na całym świecie.

CAŁY ŚWIAT POTRZEBUJE CHRYSTUSA

Wspólnoty Żywego Różańca mają wyraźnie zapisane w swoim statucie, że w łączności z całym Kościołem podejmują jako główną intencję swoich modlitw właśnie tę polecaną przez papieża. Równie ważne są intencje polecane przez biskupa miejsca. Wolą papieża jest podanie szczególnego problemu, z którym boryka się cała wspólnota bądź wybrany Kościół lokalny, co wymaga troski wszystkich wierzących. Nasza modlitwa różańcowa w tych intencjach jest znakiem jedności, odpowiedzialności oraz powszechności Kościoła.

Paulina Jaricot zachęca nas: „W górę serca! Nie zaprzątajmy ich już drobnymi, osobistymi sprawami, nie wylewajmy więcej łez z powodu drobiazgów. Rozważajmy wszystko z uczuciami Bożej miłości, obejmijmy cały świat modlitwami, które układamy: Jezus umarł za wszystkich ludzi. Pragnie On, by wszyscy zostali zbawieni. Czemu mielibyśmy osłabiać swoje serca ciaśniejszymi pragnieniami?”.