Różaniec z kl. Przemysławem Karczmarek

Wiara Maryi nie zachwiała się nawet w godzinie ostatniej próby. Ona nie przestała wierzyć w obietnice, które „zachowywała i rozważała w swym sercu”. Kościół czci Maryję w każdą sobotę, bo była Tą, która zachowała wiarę w dzień, w którym Chrystus spoczywał w grobie.

TAJEMNICE RADOSNE

1. Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie

Poczniesz i porodzisz Syna, który będzie nazwany Synem Bożym – rzekł Archanioł Gabriel do pokornej Dziewicy z Nazaretu. Jakie pytania zrodziły się wówczas w Jej Sercu? Znamy tylko jedno: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?” (Łk 1, 34). Odpowiedź Archanioła zdaje się jeszcze bardziej komplikować sprawę: „Duch Święty zstąpi na Ciebie” (Łk 1, 35). Maryja już o nic nie pyta. A może wszystko zrozumiała? Nie. Ona przyjmuje słowa Archanioła w posłuszeństwie wiary, dając na nie swoje przyzwolenie: „Niech mi się stanie według słowa twego” (Łk 1, 38).

2. Nawiedzenie św. Elżbiety

Elżbieta jest pierwszą, która wyznaje wiarę w Syna Bożego. To ona w słowach „błogosławiony jest owoc Twojego łona” (Łk 1, 42), które kieruje do Maryi, ukazuje, że wierzy Bożemu Słowu. Jest też pierwszą, która nazywa Maryję błogosławioną ze względu na Jej wiarę: „Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła” (Łk 1, 45). Wtedy to brzemienna Dziewica wyśpiewuje radosny hymn uwielbienia Boga i wypowiada słowa: „Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia” (Łk 1, 48). Tak, odtąd wszystkie pokolenia będą nazywały Maryję błogosławioną, gdyż uwierzyła, że spełni się obietnica ogłoszona przez Archanioła.

3. Narodzenie Pana Jezusa

W tajemnicy Bożego Narodzenia widzimy Józefa. On jest przykładem człowieka, który zawierzył i również uwierzył słowu Boga: „Nie bój się wziąć do siebie Maryi (…), albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło” (Mt 1, 20). Ewangelista nie zapisuje żadnego pytania, jakie mógł postawić Józef. Jedyne, co nam o nim przekazuje, to jego pochodzenie, opis jego cnót i czynów. Tak, Józef jest człowiekiem czynów. Na słowo otrzymane od Boga odpowiada czynami, które wypływają z całkowitego zawierzenia Opatrzności.

4. Ofiarowanie Pana Jezusa

Starzec Symeon wyznaje swoją wiarę w Syna Bożego, wypowiadając słowa, którymi Kościół modli się w brewiarzowej komplecie: „Moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów” (Łk 2, 30-31). Symeon to kolejna osoba w Biblii, która uwierzyła słowu Boga. „Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego” (Łk 2, 26).

5. Odnalezienie Pana Jezusa w świątyni

Odnalezienie dwunastoletniego Jezusa, który w świątyni przysłuchiwał się starszym i zadawał im pytania, jest jedynym wydarzeniem z dzieciństwa Chrystusa, o którym informuje nas Ewangelia. Epizod ten można nazwać próbą wiary Maryi i Józefa. Na pytanie: „Synu, czemuś nam to uczynił?” (Łk 2, 48) słyszą odpowiedź Jezusa: „Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?” (Łk 2, 49). Rodzice Chrystusa, nie rozumiejąc tych słów, przyjmują je w wierze.

TAJEMNICE ŚWIATŁA

1. Chrzest Pana Jezusa w Jordanie

Ewangelista Jan, opisując działalność Jana Chrzciciela, wspomina trzy dni, podczas których prorok Najwyższego wyznaje wiarę w Jezusa Chrystusa. Kiedy faryzeusze pytają go, dlaczego udziela chrztu, odpowiada, że jest tylko tym, który ma przygotować drogę Panu. Drugiego dnia, kiedy Jezus przyszedł przyjąć chrzest, Jan nazywa Go Synem Bożym. Na trzeci dzień Jan daje świadectwo wiary; skoro tylko ujrzał przechodzącego Jezusa, nazywa Go Barankiem Bożym. Na te słowa dwóch uczniów Jana idzie za Jezusem, zostawiając swojego dotychczasowego nauczyciela. Jan godzi się na to. Nie szuka bowiem swojej sławy, ale umniejsza się, aby Chrystus był na pierwszym miejscu.

2. Cud na weselu w Kanie Galilejskiej

Maryja jawi się w tej tajemnicy jako pełna wiary Niewiasta ufająca. Widząc trudną sytuację weselników, zwraca się do Jezusa, aby im pomógł, aby zaradził sytuacji, póki jeszcze niewielu zauważyło, że „nie mają już wina” (J 2, 3). W centrum tej tajemnicy jest nie tyle samo przemienienie wody w wino, ale osoba Jezusa, który „objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie” (J 2, 11).

3. Głoszenie królestwa Bożego i wzywanie do nawrócenia

Kiedy Jezus nauczał o królestwie Bożym, zdziałał wiele znaków, które miały zachęcać wszystkich do wiary w Niego. Przy każdym cudzie, który uczynił, podkreślał, że dokonało się to dzięki wierze proszącego. Wzywając do nawrócenia, Chrystus mówił, że należy stać się jak dzieci: „do takich bowiem należy królestwo niebieskie” (Mt 19, 14). Bo tylko małe dzieci – czyste i pokorne – Ojciec nosi na swojej piersi.

4. Przemienienie na górze Tabor

Chrystus przygotowywał swoich uczniów do dnia, w którym złoży ofiarę z siebie na krzyżu. Również Jego przemienienie na górze Tabor było jednym z etapów przygotowania, aby dzięki kontemplacji chwały Jezusa przemienionego, uczniowie uwierzyli w to, że męka, którą zapowiada ich Mistrz, jest dobrowolną ofiarą za zbawienie świata. Tak jak na początku publicznego życia Jezusa pojawia się chrzest, tak na początku drogi na Golgotę jest przemienienie.

5. Ustanowienie Eucharystii

Ustanowienie Najświętszej Ofiary Mszy świętej było ostatnim etapem przygotowania uczniów do zapowiadanej śmierci Chrystusa na krzyżu. Ustanowienie Eucharystii było antycypacją i wiecznym upamiętnieniem tej śmierci, którą wspominać mamy aż do ponownego przyjścia Chrystusa na ziemię. To jest Ciało i Krew moja – powiedział Jezus do apostołów. I to samo mówi dziś w każdej Mszy świętej. Czy wierzę, że pod postacią chleba i wina obecny jest żywy Bóg?

TAJEMNICE BOLESNE

1. Modlitwa w Ogrójcu

Chrystus przez całe swoje życie posłuszny był woli Ojca, jednak od modlitwy w Ogrójcu to poddanie stało się jeszcze większe. Nie podnosi głosu, jak kiedyś na kupców w świątyni, nie udziela odpowiedzi, które faryzeuszów denerwowały, bo nie mogli sprostać Jego mądrości. Jedyne, co robi, to zawierzając woli Ojca, przyjmuje kielich męki. Jego usta, które wygłaszały przypowieści, milkną. Jest „jak baranek na rzeź prowadzony, jak owca niema wobec strzygących ją” (Iz 53, 7).

2. Biczowanie Pana Jezusa

Piłat, mimo że nie znajdował winy w Jezusie, wydał Go na ubiczowanie i śmierć krzyżową. „Dręczono Go, lecz sam pozwolił się gnębić” (Iz 53, 7), „spadła nań chłosta zbawienna dla nas” (Iz 53, 5). Jezus pozostaje wierny milczeniu Ogrójca. Doprowadza tym do wściekłości żołnierzy, którzy coraz brutalniej pastwią się nad Nim. Skąd czerpał siłę? Z wiary w odwieczny plan Ojca i miłości do tych, za których cierpiał – z miłości do nas.

3. Cierniem ukoronowanie

Żołnierze upletli cierniową koronę i włożyli ją na głowę Zbawiciela. Jak ogromny ból musiał temu towarzyszyć, a mimo to On pozostał wiernym, cierpiącym Sługą Jahwe. Piłat jeszcze raz ukazał Jezusa ludowi: „ecce Homo; oto człowiek” (J 19, 5). „Jak wielu osłupiało na Jego widok – tak nieludzko został oszpecony Jego wygląd” (Iz 52, 14), a mimo to jeszcze głośniej krzyczeli: „crucifige eum, ukrzyżuj Go!” (J 19, 15).

4. Dźwiganie krzyża

Jezus obejmuje krzyż z miłością. Wprawia w zadziwienie wszystkich, którzy na to patrzą. Nie wzbrania się przed krzyżem; podejmuje go wszystkimi swoim siłami. A w jaki sposób ja niosę krzyż, który daje mi Ojciec? Czy naśladuję Mistrza w miłości do krzyża, czy może niosę go zrezygnowany, wlokąc go za sobą? Ukochaj krzyż.

5. Śmierć na krzyżu

„Wykonało się” (J 19, 30). Jezus umarł. „A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraela” (Łk 24, 21). Oto prawdziwa próba wiary dla uczniów. Czy wszyscy zwątpili, czy wszyscy „się spodziewali”? Nie. Wiara Maryi nie zachwiała się nawet w godzinie ostatniej próby. Ona nie przestała wierzyć w obietnice, które „zachowywała i rozważała w swym sercu”. Kościół czci Maryję w każdą sobotę, bo była Tą, która zachowała wiarę w dzień, w którym Chrystus spoczywał w grobie.

TAJEMNICE CHWALEBNE

1. Zmartwychwstanie Pana Jezusa

Nastał niedzielny poranek. Wielu z podążających za Jezusem zapomniało o słowach zapowiadających, że Mesjasz miał cierpieć, zanim wejdzie do chwały Ojca. Nastąpiło jednak poruszenie wśród uczniów. Kobiety opowiadają o pustym grobie Nauczyciela. Fakt zmartwychwstania, a może bardziej widok pustego grobu był dla uczniów lekcją wiary. Chociażby dla Jana, który wszedł do pustego grobu, a wtedy „ujrzał i uwierzył” (J 20, 8).

2. Wniebowstąpienie Pana Jezusa

Zmartwychwstały daje Apostołom obietnicę zesłania Ducha Pocieszyciela, błogosławi ich i wznosząc się w górę, niknie wśród obłoków. Kolejne rozstanie z Mistrzem; tym razem już na dłużej. Jednak Apostołowie już się nie smucą. Wierząc, że Ojciec ześle Ducha Świętego, idą i z radością głoszą Ewangelię.

3. Zesłanie Ducha Świętego

W tajemnicy zesłania Ducha Świętego zawarta jest prawda o Trójjedynym Bogu. W dzień Pięćdziesiątnicy została w pełni objawiona tajemnica Trójcy Przenajświętszej. I chociaż w Biblii nie pojawia się termin „Trójca Święta”, to Tradycja Kościoła podaje nam jej istnienie jako dogmat, abyśmy przyjęli go na wzór Maryi – w posłuszeństwie wiary.

4. Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny

Maryja zostaje z duszą i ciałem wzięta do nieba. Jakże wielkiej godności dostąpiła ta pokorna Dziewica z Nazaretu. Kłaniają się Jej aniołowie, cześć oddają święci, gdy witana jest w niebie przez Boga, którego jest jednocześnie Córką, Matką i Oblubienicą. Przed Nią drży całe piekło, gdyż jest Tą, która swoją pokorą poskromiła pychę szatana.

5. Ukoronowanie Najświętszej Maryi Panny na Królową nieba i ziemi

Maryja dostępuje chwały Królowej nieba i ziemi, gdyż jako jedyna z ludzi osiągnęła szczyt doskonałości, a przez to Bóg udzielił Jej nie tylko zaszczytnego tytułu Królowej, ale również obdarzył Ją władzą nad sercami i umysłami ludzi. Przy wniebowzięciu kłaniali się Jej aniołowie i święci, a dziś upada przed Nią cały wszechświat, aby oddać cześć Niepokalanej Matce Boga.