Od lipca do grudnia 1830 r. nowicjuszce Sióstr Miłosierdzia Świętego Wincentego a Paulo Katarzynie Laboure ukazywała się trzykrotnie Matka Boża (niektóre źródła mówią jeszcze o objawieniach w marcu i wrześniu 1831 r.).
W pierwszym objawieniu Maryja zapowiedziała cierpienia Kościoła we Francji a także śmierć wielu kapłanów i arcybiskupa. Proroctwo to ziściło się w przeciągu 40 lat. Najbardziej znaną wizję stanowi jednak objawienie z dnia 27 listopada 1830 r. Wówczas Maryja powierzyła młodej zakonnicy misję popularyzacji medalika, dziś powszechnie znanego jako Cudowny Medalik. Ukazana na nim Matka Boża Niepokalana stoi na kuli ziemskiej stopą depcząc węża. Z Jej rozpostartych dłoni spływają promienie łask. Wokół obrzeży medalionu widnieje napis: O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy. Rewers medalika, który ujrzała s. Katarzyna, przedstawiał literę M, z której ku górze wychodził krzyż, natomiast pod literą widniały dwa serca – jedno otoczone koroną cierniową, drugie zaś przebite mieczem. Monogram i serca okalało dwanaście gwiazd. Wizjonerka zrozumiała, że ma poczynić starania o wybicie takiego medalika. Matka Boża zapewniła Katarzynę, że ci którzy będą go nosić na szyi oraz będą Jej ufać, obdarzy wieloma łaskami. Objawienie w grudniu było w zasadzie powtórzeniem orędzia listopadowego. O swoich spotkaniach z Matką Bożą s. Katarzyna rozmawiała tylko ze spowiednikiem. Ten nie od razu uwierzył młodziutkiej zakonnicy. Dopiero na początku roku 1832 ks. Aladel przekazał te informacje arcybiskupowi Paryża. Epidemia cholery, która wybuchła w Paryżu ukazała niezwykłą moc medalika, który powszechnie już nazywano cudownym z powodu licznych uzdrowień i nawróceń. W czerwcu 1832 r. rozdano pierwsze medaliki w liczbie 1500, ale to wkrótce okazało za mało. Właściwie nikt nie wiedział, skąd się cudowny medalik wziął, ani komu go zawdzięcza. Nawet w rodzimym Zgromadzeniu s. Katarzyny, siostry nie podejrzewały cichą, zapracowaną zakonnicę o nadzwyczajny kontakt z Matką Bożą. Wizjonerka po zakończeniu roku formacji początkowej wyjechała, by niemal przez pół wieku służyć w przytułku dla starców i ubogich. Zmarła 31 grudnia 1876 r., a jej ciało nie uległo rozkładowi. Została beatyfikowana 28 maja 1933 r., a 27 lipca 1947 r. kanonizowana.
