Rozważania różańcowe w świetle życia św. o. Maksymiliana Kolbego

TAJEMNICE RADOSNE

I. Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie

Maryja, wypowiadając fiat, włączyła się w plan Bożego zbawienia. Przyjęta światło z góry, by pozostać w wiekuistej miłości z Bogiem. O. Maksymilian zachwycił się Jej wiarą, pokorą i miłością, które zaprowadziły go na szczyty świętości.

II. Nawiedzenie św. Elżbiety

Zadania zlecone przez Boga są zawsze służbą bliźnim. Maryja pomagająca kuzynce zachęca każdego, by nie przechodził obojętnie wobec innych. O. Kolbe szedł z duchową pomocą wszystkim, których spotykał w różnych częściach świata.

III. Narodzenie Pana Jezusa

„Kto bardziej miłował Pana Jezusa ubogiego w żłóbku i ukrzyżowanego, jeśli nie Matka Najświętsza? Nikt z ludzi ani z aniołów nie kochał i nie kocha tak gorąco Pana Jezusa jak Matka Boga” – napisał o. Maksymilian. Maryja pragnie uczynić Betlejem z naszych serc, by narodził się w nich Zbawca.

IV. Ofiarowanie Pana Jezusa

Maryja ofiarowała Syna Ojcu. Dobrze jest ofiarować się Ojcu z Jej pomocą, wyznając z wiarą akt oddania o. Maksymiliana: „O Niepokalana…, rzucam się do stóp Twoich, kornie błagając, abyś mnie całego i zupełnie za rzecz i własność swoją przyjąć raczyła i uczyniła ze mną, wraz ze wszystkimi władzami mej duszy i ciała, i z całym mym życiem, śmiercią i wiecznością, cokolwiek Ci się podoba!”.

V. Odnalezienie Pana Jezusa w świątyni

Maryja wskazała o. Maksymilianowi drogę do Boga i pogłębiła w jego sercu miłość. Od tego pamiętnego wydarzenia z wiarą i gorliwością starał się odpowiedzieć na tę łaskę. Pragnął też, aby każdy mieszkaniec ziemi przez Niepokalaną odnalazł Boga.

TAJEMNICE ŚWIATŁA

I. Chrzest Pana Jezusa w Jordanie

Chrzest obmywa duszę z grzechu pierworodnego. To łaska nad łaskami, której świadkiem jest Maryja, niepokalanie poczęta. O. Maksymilian tłumaczył: „Woda oczyszczająca wszystko, na co spłynie, to symbol Tej, co oczyszcza każdą duszę zbliżającą się do Niej, symbol Niepokalanej, bez zmazy”. Przywilej niepokalanego poczęcia o. Kolbe uczynił fundamentem swego apostolatu.

II. Cud w Kanie Galilejskiej

Maryja pośredniczy między Synem a gośćmi weselnymi. Staje się cud. O. Maksymilian uczył, że Maryja nieustannie pośredniczy między Jezusem a nami. „Jak każda łaska od Boga Ojca przez Jezusa i Niepokalaną do duszy spływa, tak nie inaczej, jak tylko przez Nią i Jezusa każda odpowiedź na tę łaskę, każda zapłata miłością za miłość do Ojca, wznosić się może i powinna”.

III. Głoszenie królestwa Bożego

Głoszenie królestwa Bożego oznaczało dla o. Maksymiliana bycie rycerzem Niepokalanej i wojowanie pod Jej znakiem, aby zdobyć dla Boga wszystkich ludzi, święty rozpalał w sercu miłość do Maryi, by potem „zapalić nim wszystkie dusze i każdą z osobna, te, które są i będą, i rozpłomieniać ten żar w sobie i po całym świecie, rozpłomieniać coraz goręcej, bez granic”.

IV. Przemienienie na górze Tabor

Przemienienie i nadprzyrodzony blask Jezusa. Piotr, Jakub i Jan czuli się przebóstwieni. O. Maksymilian często przebywał w kaplicy klasztornej, bo tam znajdował pokój i czerpał pokarm duchowy.

V. Ustanowienie Eucharystii

Eucharystia – uczył o. Kolbe – jest „szczytem dnia, świętości i miłości”, a człowiek, który przyjmuje Jezusa do swego serca, staje się „żywym tabernakulum . W nim mieszka Bóg, któremu należy się cześć i posłuszeństwo. Maryja uczy w Eucharystii, jak uwielbiać Jej Syna.

TAJEMNICE BOLESNE

I. Modlitwa w Ogrójcu

„Nie moja, lecz Twoja wola niech się stanie” – mówi Jezus. Pomocą człowiekowi służy zawsze Niepokalana – uczył o. Maksymilian. „Pełniąc Jej wolę, okazujesz istotną miłość Jej, Jezusowi i Ojcu, uświęcasz się To, czego chce Ojciec, chce i Syn, i Duch, chce i Jezus i Niepokalana; wola ich nie różni się nigdy”.

II. Biczowanie Pana Jezusa

Męczeńska śmierć o. Maksymiliana włączyła go do szeregu tych, którzy dopełniali braki cierpień Mistrza dla dobra Kościoła i chwały Niepokalanej w świecie. „Kogo Bóg miłuje, tego biczuje” – spełniło się powiedzenie o. Kolbego, którym tłumaczył, dlaczego dobrzy cierpią.

III. Cierniem ukoronowanie

O. Maksymilian był kilkuletnim chłopcem, gdy wyraził zgodę na przyjęcie korony cierniowej, by Maryja stała się także Jego Matką. W obozie Auschwitz czerwienią męczeńskiej krwi przypieczętował wybór korony i świadectwo miłości do Jezusa i Jego Matki.

IV. Dźwiganie krzyża

O. Maksymilian dźwigał krzyż, idąc za Zbawicielem. Droga Ukrzyżowanego była jego drogą, gdyż – jak powtarzał – „ukrzyżowanym być z miłości ku Ukrzyżowanemu jedyne szczęście na ziemi”. Współcierpiał jak Maryja, która zjawia się i towarzyszy Jezusowi na miejscu kaźni i jest przy Nim w chwili zgonu, i tuli do piersi zimne ciało złożone z krzyża”.

V. Śmierć Pana Jezusa na krzyżu

„Miłość żyje i karmi się ofiarami. Szczytem takiej ofiarnej miłości jest dobrowolna śmierć Pana na krzyżu” – pisał o. Maksymilian z Japonii. Potem oddał dobrowolnie życie za brata. Spełniły się jego wcześniejsze słowa: „Po rycersku cierpieć, pracować i umrzeć, ale nie śmiercią zwyczajną – ot, dostać kulką w łeb, by przypieczętować swoją miłość ku Niepokalanej, tak po rycersku przelać krew aż do ostatniej kropli dla przyspieszenia zdobycia całego świata dla Niej”.

TAJEMNICE CHWALEBNE

I. Zmartwychwstanie Pana Jezusa

„«Chrystus zmartwychwstan jest, nam za przykład dan jest». Chrystus pokonał nieprzyjaciół. Oni triumfowali po Jego śmierci na krzyżu i myśleli, że ze wszystkim koniec. To był tylko pozorny triumf, bo poniżenie Chrystusa było początkiem wspaniałego rozkwitu Jego nauki” – głosił o. Maksymilian. Śmierć o. Kolbego w obozie zagłady okazała się zwycięstwem, bo wieść o jego bohaterskim geście rozeszła się z Auschwitz na cały świat. Zmartwychwstał.

II. Wniebowstąpienie Pana Jezusa

Wniebowstąpienie było dla o. Maksymiliana logiczną konsekwencją bycia z Jezusem i Jego Matką. Przez całe życie czuł się wezwany do bycia z Nimi w chwale. Budując na ziemi Niepokalanów, nosił w swoim wnętrzu obraz „Niepokalanowa niebieskiego” i jego wyczekiwał.

III. Zesłanie Ducha Świętego

Duch Święty uczestniczy w dziele zbawienia, „przekształcając w świątynie Boże i czyniąc z ludzi dziedziców królestwa niebieskiego”. O. Maksymilian uczył, że istnieje ścisła jedność między Pocieszycielem a Maryją, która oddziałuje uświęcająco. Z Maryją, w Maryi i przez Maryję Duch Święty uczestniczy „w szafarstwie wszelkich łask”. Najszybciej otrzymuje się dary Pocieszyciela przez Maryję.

IV. Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny

O. Kolbe zachwycał się i żył tajemnicą wniebowzięcia. Odszedł do wieczności w wigilię uroczystości Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. To znak pokoju i szczęścia dany mu z nieba.

V. Ukoronowanie Najświętszej Maryi Panny

Królowa nieba i ziemi jest obecna w naszej codzienności, by prostować to, co krzywe. „W razie upadku – oddaj się Jej natychmiast i całą sprawę upadku swego i proś o przebaczenie: „Mamusiu droga, przebacz i wyproś przebaczenie u Jezusa»“. Tego uczył o. Maksymilian. Był Jej dzieckiem, sługą i rycerzem.