Bóg w kochaniu był, jest i zawsze będzie pierwszy! Kocha nas bardziej i wierniej, niż my kochamy Jego. A nasza krucha i niestabilna miłość jest jedynie niedoskonałą odpowiedzią na niezwykłą i uprzedzającą miłość Pana. Kiedy człowiek to odkryje i nauczy się tym żyć, wszystko jest do przeżycia, choćby było nie wiadomo jak trudne.

TAJEMNICE RADOSNE

1. Powiedzieć „tak”

„Tak” jest najpiękniejszym słowem, jakie człowiek może powiedzieć Bogu. Tak, Boże, „bądź wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi”. W niebie wola Boża się spełnia. Mówi o tym pięknie księga Apokalipsy: „Zasiadającemu na tronie i Barankowi błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc, na wieki wieków!” (Ap 5, 13). Chodzi jednak o to, by wola Boża spełniła się także na ziemi. Najpierw na tej ziemi, którą jestem ja sam – by spełniła się we mnie, w moich pragnieniach, zamiarach, decyzjach, a potem na ziemi, którą osobiście tworzę – w moich relacjach rodzinnych, zawodowych, wspólnotowych, a wreszcie, by spełniła się aż po krańce ziemi i wszechświata. „Niech mi się stanie według słowa twego” (Łk 1, 38). Prośmy Maryję, Pokorną Służebnicę Pańską, by nauczyła nas mówić Bogu „tak”.

2. Iść

„Idźcie” – tak powiedział Chrystus po swoim zmartwychwstaniu (Mk 16, 15). I pierwsi chrześcijanie szli. Czy dziś Kościół nie zrobił się za bardzo „siedzący”? Chodzi tu o mentalność chrześcijan wystraszonych i niezdecydowanych, by wykonać ruch, którzy po niedzielnej Mszy świętej zakładają czapki niewidki, żeby nie można było poznać, kim są; którzy sprawiają wrażenie, jakby podstawowym znakiem ich wiary zamiast krzyża była zwiewna chorągiewka, obracająca się w zależności od wiatru opinii publicznej, i którzy są bardziej wprawieni w dostosowywaniu się do otoczenia niż kameleon. Może dlatego inni, patrząc na nich, nie idą za Chrystusem? „Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem” (Łk 1, 39). Prośmy Maryję, Matkę dobrej drogi, by nauczyła nas iść za Chrystusem.

3. Kochać

„W tym objawiła się miłość Boga ku nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu” (1 J 4, 9). Tajemnica Bożego narodzenia to tajemnica Bożej miłości. Bóg w kochaniu był, jest i zawsze będzie pierwszy! Kocha nas bardziej i wierniej, niż my kochamy Jego. A nasza krucha i niestabilna miłość jest jedynie niedoskonałą odpowiedzią na niezwykłą i uprzedzającą miłość Pana. Kiedy człowiek to odkryje i nauczy się tym żyć, wszystko jest do przeżycia, choćby było nie wiadomo jak trudne. „A przykazania Jego nie są ciężkie” (1 J 5, 3). Prośmy Maryję, Matkę pięknej miłości, by nauczyła nas kochać.

4. Dać

Czym zmierzyć miłość? Przecież nie słowami i nie pieniędzmi, bo jeśli miłość jest prawdziwa, to nie jest sprzedajna. Czym więc ją zmierzyć? Jest chyba tylko jedna miara nie do sfałszowania i nie do oszukania – ofiara. Na tyle cię kocham, na ile umiem ci dać coś z siebie i jeszcze umiem przy tym być szczęśliwy. Gdy tak kocham – ty otrzymujesz i ciebie jest więcej, choć mnie i tego, co moje – mniej. „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15, 13). Prośmy Maryję, Pannę możną, by nauczyła nas hojnie dawać siebie i to, co nasze, innym.

5. Szukać

Ciągle trzeba się tego uczyć, że wiara nie jest łatwą odpowiedzią na wszystko, ale jest umiejętnością życia bez odpowiedzi, umiejętnością życia z Tajemnicą przez wielkie „T”. Ciągle trzeba się uczyć tego, że wiara jest szukaniem, często po omacku, że nie wyjaśni wszystkiego, ale pozwoli iść naprzód poprzez ciemności i pomimo ciemności. I choć przeciwieństwem wiary jest niewiara, to wrogiem wiary jest fundamentalizm religijny, czyli głupia „wszystkowiedza” tych, którzy udają oświeconych, a tak naprawdę, niewiele rozumiejąc, bardzo błądzą. „Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie” (Łk 2, 48). Prośmy Maryję, Stolicę mądrości, by nauczyła nas zrozumieć, że nie wszystko zrozumiemy.

TAJEMNICE ŚWIATŁA

1. Wytrwać

„Przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my postępowali w nowym życiu – jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca” (Rz 6, 4). Słowo „postępowali” ma w języku polskim różne znaczenia. Jedno z nich odnosi się do konkretnych czynów (ktoś może postępować dobrze albo źle), inne mówi o rozwoju człowieka lub o dokonujących się w nim przemianach (ktoś robi postępy w nauce albo u kogoś postępuje choroba). Jeśli chrzest wzywa nas do tego, byśmy „postępowali w nowym życiu”, to dotyczy to obydwu wspomnianych znaczeń tego słowa. Nasze czyny – te wielkie i te najdrobniejsze – mają być czytelnym i jasnym świadectwem o Chrystusie, a jednocześnie wraz z upływem dni mamy postępować w rozumieniu nauki Chrystusa, być coraz bliżej Niego, Jemu bardziej oddani i w Nim gorliwiej zakochani. Czy tak jest? Jak wygląda moja wierność przyrzeczeniom chrzcielnym? „Wydajcie więc godne owoce nawrócenia” (Łk 3, 8). Prośmy Maryję, Pannę wierną, by nauczyła nas wierności.

2. Ufać

„Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie” (J 2, 5). Najważniejsze w tym zdaniu jest słowo „wszystko”. Maryja nie prosi, by słudzy tylko częściowo wypełnili polecenie Jezusa, ani nawet, by zrobili prawie wszystko, co On powie. Prosi ich o wszystko, to znaczy, by całkowicie zaufali słowu Chrystusa, nawet wtedy (i szczególnie wtedy), gdy będzie się ono wydawało nielogiczne i niemożliwe do wykonania. Wówczas pomimo wszelkich oporów i przeszkód doświadczą cudu. Zaufać można albo całkowicie, albo w ogóle! Zaufanie połowiczne jest podwójnym oszukiwaniem – siebie samego i Chrystusa. Jeśli dziś gaśniemy i smutniejemy z powodu braku wina radości i życia, to dlatego, że bardziej ufamy sobie niż Jemu! „I napełnili je aż po brzegi” (J 2, 7). Prośmy Maryję, Pannę ufną, by nauczyła nas ufać Chrystusowi na przepadłe.

3. Słyszeć i słuchać

„Ich bożki – to srebro i złoto, robota rąk ludzkich. Mają usta, ale nie mówią (…). Do nich są podobni ci, którzy je robią, i każdy, kto im ufa” (Ps 115, 4-5. 8). Bóg, w którego wierzymy, mówi. Nie jest On jak „ich bożki”, zrobione przez nich samych. Nasz Bóg, żywy i prawdziwy, który w Jezusie Chrystusie stał się człowiekiem, to Bóg słowa. A Jego słowo jest „skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca” (Hbr 4, 12). I chodzi tylko o to, byśmy się wewnętrznie nie uodporniali na dźwięk, a jeszcze bardziej na działanie tego słowa, byśmy dali się Jego słowu prowadzić, oczyścić, pouczyć, a ostatecznie nawrócić. „Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu” (Łk 2, 19). Prośmy Ją, Niewiastę cierpliwie słuchającą, by nauczyła nas słyszeć i słuchać.

4. Przemienić się

Naszym chrześcijańskim powołaniem – jak napisał św. Jan Paweł II w adhortacji Vita consecrata – jest być ikoną Chrystusa przemienionego (zob. nr 14). To znaczy, że ci, którzy nas, chrześcijan, spotykają, mają doświadczyć przedsmaku królestwa Bożego, jak doświadczyli tego Apostołowie na górze Tabor. A królestwo Boże to przecież „nie sprawa tego, co się je i pije, ale to sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym” (Rz 14, 17). Tych darów świat dzisiaj potrzebuje jak tlenu. Jeśli jako chrześcijanie nie dajemy innym pokoju i radości i jeśli nie odbudowujemy w nich poczucia sprawiedliwości, to po co właściwie jesteśmy? Świat nie potrzebuje już więcej trucicieli pełnych smutku, agresji i niesprawiedliwości. Potrzebuje ludzi z Góry Przemienienia. Bądźmy nimi! „Oto bowiem, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie” (Łk 1, 44). Prośmy Maryję, Przyczynę naszej radości, by nauczyła nas być przyczyną radości innych.

5. Schylić się

„Potem nalał wody do misy. I zaczął obmywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany” (J 13, 5). Przejmująca jest ta scena. Jezus Chrystus, prawdziwy Bóg, pochylony nad człowiekiem. Myje nogi, czyli robi coś, co należało do obowiązków zwykłego sługi. I tak się dzieje nadal. On nie tylko „do końca ich umiłował” (J 13, 1), ale i bez końca miłuje nas, każdego i każdą. Na każdym ołtarzu świata podczas każdej Eucharystii Jezus pochyla się nad człowiekiem, choć zamknięty w małej, kruchej hostii bez smaku i prawie bez wagi, to jednak wszechmocny! Szczęśliwy, kto odkryje tę Jego obecność, kto się nią zachwyci i kto da się jej pouczyć, to znaczy: kto sam zacznie pochylać się nad drugimi, aby im służyć, i nie będzie się koncentrował na tym, kim sam jest, ale kim może być dla bliźnich! „Służcie sobie nawzajem takim darem, jaki każdy otrzymał” (1 P 4, 10). Prośmy Maryję, Matkę miłosierdzia, by nauczyła nas pochylać się nad bliźnim.

TAJEMNICE BOLESNE

1. W ciemności

„Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni” (Mt 5, 4). Jezus, błogosławiąc tych, którzy się smucą, w żadnym razie nie bagatelizuje ich stanu. Przeciwnie, chce powiedzieć, że ich smutku nie da się tak łatwo przeskoczyć czy obejść, że żałoba musi mieć swój czas i charakter. Sam wyznał w Ogrójcu, że Jego dusza jest „smutna aż do śmierci” (por. Mt 26, 38). Chrystus zaprasza, byśmy swój smutek odnosili do Niego, byśmy ufali Jego mądrości, a ciemne i smutne doliny naszego życia przechodzili, trzymając się Jego ręki, nawet jeśli nie czujemy jej dotyku. On szczególnie wtedy „chce być naszym Pasterzem” (por. Ps 23, 4). To nas umocni, pomoże wytrwać, przyniesie pociechę, choć nie da prostych odpowiedzi na trudne pytania. Ci, „którzy we łzach sieją, żąć będą w radości” (Ps 126, 5). Prośmy Maryję, Matkę płaczącą, by nauczyła nas płakać z Chrystusem.

2. W pokorze

Ta tajemnica to wielka demonstracja pychy, której bezczelność jest nieograniczona i zabójcza. Pycha biczuje każdego, kto stanie jej na drodze, aż go zniszczy. Jest w niej jakaś niebezpieczna krótkowzroczność, że całe ludzkie życie musi się dokonać tu i teraz, tylko w tym świecie. Pycha nie pozwoli zobaczyć drugiego takim, jakim on jest naprawdę. W innych widzi tylko rywali. Człowiek uwiedziony przez pychę jest jak ktoś zamknięty w pokoju pełnym luster. Z każdej strony widzi tylko siebie samego. Wystarczyłoby, żeby zdarł tę powłokę srebra, a z lustra zrobiłyby się okna, przez które mógłby ujrzeć świat i innych, ale pycha nigdy mu na to nie pozwoli. A Chrystus pokazuje, że jedynym skutecznym lekarstwem na pychę jest pokora. „W pokorze oceniajcie jedni drugich za wyżej stojących od siebie” (por. Flp 2, 3). Prośmy Maryję, Niewiastę pokorną, by nauczyła nas piękna życia pokornego.

3. W wolności

Oto paradoks: Chrystus ze związanymi dłońmi, ukoronowany kłującymi patykami, a mimo to całkowicie wolny, a Jego oprawcy – całkowicie zniewoleni. Bo ważniejsza od wolności zewnętrznej jest ta wewnętrzna; wolność ludzkiego serca i sumienia. Pięknie o tej drugiej powiedział ostatni sobór: „[Chrystus] tej władzy udzielił uczniom, aby i oni posiedli stan królewskiej wolności i przez zaparcie się siebie oraz przez życie święte pokonywali w sobie panowanie grzechu” (Lumen gentium, 36). Karol Wojtyła, komentując te słowa, dodał: „Każdy chrześcijanin, który naśladując Chrystusa, zdobywa panowanie nad grzechem, czyli samo-panuje nad sobą, urzeczywistnia przez to jakby rys królewski: uczestniczy w Chrystusowej władzy rządzenia i przyczynia się do budowania Królestwa Chrystusa”. Cóż więcej dodać? „Jak ludzie wolni [postępujcie]” (1 P 2, 16). Prośmy Maryję, Królową świata, by nauczyła nas panować nad sobą.

4. W prawdzie

To chyba jedno z największych kłamstw, które słyszymy w odniesieniu do naszej wiary – ta fałszywa alternatywa, że gdy zwiążę swoje życie z Chrystusem, to będę musiał nieść krzyż, a gdy porzucę Chrystusa, będę wolny od krzyża. Tak nas dzisiaj kuszą! Tylko że to jest blef, a codzienność wystarczająco go weryfikuje! Bo krzyż zawsze będzie: krzyż młodości, kiedy jeszcze nie wszystko można; krzyż starości, kiedy już nie wszystko można; krzyż braku pracy i krzyż jej nadmiaru; krzyż celibatu i krzyż małżeństwa; krzyż wspólnoty i krzyż samotności; wreszcie krzyż choroby, cierpienia, umierania i śmierci. Każdy go dźwiga! Wierzący i niewierzący. Ktoś, kto jest w Kościele, i ktoś będący poza nim! Prawda jest całkiem inna. Jeśli zwiążę swoje życie z Chrystusem, mój krzyż będzie miał podpórkę w Jego ramionach i w Jego miłości; jeśli porzucę Chrystusa, będę dźwigał swój krzyż samotnie. „Jeśli kto chce pójść za Mną, (…) niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje” (Mt 16, 24). Prośmy Maryję, Matkę współcierpiącą, by nauczyła nas, jak nie dać się oszukać.

5. W oddaniu

Ewangelie są zapisem dynamicznego życia Chrystusa, w którym uzdrawiał, wskrzeszał, rozmnażał pokarm, głosił słowo. Ostatecznie zbawił świat, jednak nie tylko przez to, co zrobił, ale także przez to, co pozwolił, aby z Nim zrobiono, a co pięknie i głęboko oddają polskie pobożnościowe formuły: „któryś był ubiczowany”, „któryś był ukoronowany”, „któryś był krzyżem obarczony”, „któryś był zabity”. Chrystus, gdy nie mógł już nigdzie iść – poszedł najdalej, gdy nie mógł już nic mówić – powiedział najgłośniej, gdy nie mógł już nic zrobić – zrobił najwięcej. To jest wielkie pocieszenie dla tych, którzy nic nie mogą zrobić albo mogą zrobić niewiele: dla cierpiących, umierających, wykluczonych, pominiętych, klauzurowych, dla wszystkich zepchniętych na bok aktywnego światowego życia. Nasz ukrzyżowany Pan uczy, że wszystko ma sens, jeśli jest łączone i przeżywane z Nim. I to jest też wielka przestroga dla wszystkich aktywistów, widzących w działaniu jedyną wartość swych dni. Jezus prosi, żeby się opamiętali. „Dręczono go, lecz sam pozwolił się gnębić, nawet nie otworzył ust swoich. Jak baranek na rzeź prowadzony, jak owca niema wobec strzygących ją, tak on nie otworzył ust swoich” (Iz 53, 7). Prośmy Maryję, Matkę stojącą pod krzyżem, by nauczyła nas sensownego życia.

TAJEMNICE CHWALEBNE

1. Wiara

„Po swoim zmartwychwstaniu Chrystus wszedł do Wieczernika mimo drzwi zamkniętych i stanął pośrodku” (por. J 20, 19. 26). Co to znaczy i dlaczego to jest takie ważne, gdzie On wtedy stanął? Czy chodzi tylko o centralne miejsce w tamtym pomieszczeniu? A może zmartwychwstały Chrystus chce nam pokazać, które miejsce jest przeznaczone dla Niego we wspólnocie Kościoła i w każdym sercu? Miejsce pośrodku! Takie, z którego widzi się wszystkich i z którego jest się widzianym przez wszystkich. Przyjrzyjmy się więc sobie i swojemu życiu. Zobaczmy kto nami rządzi. Jakie sprawy, jacy ludzie, jakie namiętności, jakie ambicje? Kto lub co stoi pośrodku? Dlaczego tak często my sami tam stoimy? Wszak nie od dziś wiadomo, że najbardziej popularnym rodzajem bałwochwalstwa jest „autochwalstwo”, czyli kult samego siebie! „Błogosławiona [jest], która uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Jej od Pana” (Łk 1, 45). Prośmy Maryję, Wspomożycielkę wierzących, by nauczyła nas wierzyć.

2. Nadzieja

Nie, nadzieja nie jest matką głupich, przeciwnie – jest matką mądrych, najmądrzejszych. Benedykt XVI napisał, że kto ją ma, „żyje inaczej; zostało mu dane nowe życie” (Spe salvi, 2). Ona jest lekarstwem na poczucie bezsensu życia i codziennych wysiłków. Pomaga znieść sytuacje, w których życie zdaje się nie przynosić jakichkolwiek owoców. A ostatni sobór powiedział, że „przyszły los ludzkości spoczywa w rękach tych, którzy zdolni są przekazać przyszłym pokoleniom motywację do życia i nadziei” (Gaudium et spes, 31). Ciekawe, że nie zależy od tych, którzy są zdolni przekazać przyszłym pokoleniom kolejne zdobycze techniki i informatyki, ale właśnie od ludzi pełnych nadziei. Najsmutniejsi i najbardziej zagrożeni są ci, którzy porzucili nadzieję lub którym ją odebrano. Idą drogą zgorzknienia i rozpaczy. Żeby nie stracić nadziei, potrzebna jest modlitwa – to pokorne, codzienne i wierne wpatrywanie się w niebo. „Jeśli nikt mnie już więcej nie słucha – mówi Benedykt XVI – Bóg mnie jeszcze słucha. Jeśli już nie mogę z nikim rozmawiać, nikogo wzywać, zawsze mogę mówić do Boga” (Spe salvi, 32). „A nadzieja zawieść nie może” (Rz 5, 5). Prośmy Maryję, Nadzieję naszą, by nauczyła nas, jak żyć, by nie żyć beznadziejnie.

3. Miłość

„Miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany” (Rz 5, 5). „Małżonkowie otrzymują Ducha Świętego jako komunię miłości Chrystusa i Kościoła. Jest On pieczęcią ich przymierza, zawsze żywym źródłem ich miłości, mocą, dzięki której będzie odnawiać się ich wierność” (KKK 1624). To dotyczy też innych. Duch Święty jest także pieczęcią miłości kapłańskiej, przyjacielskiej, rodzicielskiej, każdej. Bez Jego tchnienia „cóż jest wśród stworzenia? Jeno cierń i nędze”. Czy nie dlatego, że On wzywany jest tak rzadko, człowiek jest tak bardzo niedouczony w miłości? A bez miłości na dłuższą metę przecież się nie da żyć. Wie to każdy, kto spróbował. „Człowiek nie może żyć bez miłości – napisał św. Jan Paweł II. – Człowiek pozostaje dla siebie istotą niezrozumiałą, jego życie pozbawione jest sensu, jeśli nie objawi mu się Miłość, jeśli nie spotka się z Miłością, jeśli jej nie dotknie i nie uczyni w jakiś sposób swoją, jeśli nie znajdzie w niej żywego uczestnictwa” (Redemptor hominis, 10). „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego okryje Cię cieniem” (Łk 1, 35). Prośmy Maryję, Oblubienicę Ducha Świętego, by nauczyła nas Go kochać.

4. Radość

„A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem” (J 14, 3). Wniebowzięcie to erupcja radości; radości spełnionego życia i radości wiecznego przebywania z Chrystusem. „Radość Ewangelii – jak pięknie napisał papież Franciszek – napełnia serce i całe życie tych, którzy spotykają się z Jezusem. Ci, którzy pozwalają, żeby ich zbawił, zostają wyzwoleni od grzechu, od smutku, od wewnętrznej pustki, od izolacji. Z Jezusem Chrystusem rodzi się zawsze i odradza radość” (Evangelii gaudium, 1). Pierwszą, która spotykała się z Chrystusem, była Maryja. Dbajmy już tu i teraz o prawdziwą radość. A ta niewiele ma wspólnego z uciechą, rozrywką i wesołkowatością. Chrześcijańska radość to postawa serca, które w każdej sytuacji potrafi zachować stałość, harmonię i pokój. Radość to ta wewnętrzna pewność, że moje życie jest w dobrych, bo w Bożych rękach, nawet jeśli nieraz jest trudno i ciężko. „Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy” (Łk 1, 46). Prośmy Maryję, Matkę wniebowziętą, by nauczyła nas prawdziwej radości.

5. Amen

Ostatnia tajemnica różańca i ostatnie słowo, które zamyka i koronuje wszystko – „amen”. Obyśmy z tym słowem na ustach i w sercu umieli odejść z tego świata, oddając Bogu to wszystko, co było wcześniej. A że nie wiemy, kiedy ta godzina przyjdzie, mówmy już dzisiaj „amen”. Mówmy to spokojnie, w pokorze i bez uczucia zagrożenia: „Ty, Boże, jesteś Bogiem, a ja Nim nie jestem i tak jest dobrze”. „Poznałam więc przez łaskę Bożą – powiedziała św. Juliana z Norwich – że powinnam mocno trzymać się wiary i zdecydowanie wierzyć, że wszystkie rodzaje rzeczy w przyszłości będą dobre”. Nie bójmy się śmierci. Bójmy się życia źle przeżytego, chwil zmarnowanych i głupich, bójmy się egoizmu, który jest nowotworem duszy. Nauczmy się liczyć dni nasze – jak prosi o to psalmista – „abyśmy osiągnęli mądrość serca” (Ps 90, 12). Trudna sztuka. Ile jeszcze będzie tych „dni naszych”: jeden, sto, tysiąc, dziesięć tysięcy? Nie wiadomo. Wiadomo, że jest ten dzień dzisiejszy i że będzie tamten – dzień ostatni. W jednym i w drugim powiedzmy „amen”. „«Zaiste, przyjdę niebawem». Amen. Przyjdź, Panie Jezu!” (Ap 22, 20). Święta Maryjo, Matko Boża, módl się za nami grzesznymi teraz i w godzinę śmierci naszej. Amen.

Wydawnictwo Sióstr Loretanek POLECA

Rozważania Różańcowe na Każdy Dzień Tom 1-5

Rozważania Różańcowe na Każdy Dzień
Praca Zbiorowa

Przyjmij ten „brewiarz różańcowy”, zanurz się w medytacji i Różańcem opleć cały świat – sprawy Kościoła i Ojczyzny, parafii i rodziny. Rozbudzaj w sobie pragnienie, aby Maryja była „coraz bardziej znana i kochana” i aby zatriumfowało Jej Niepokalane Serce.

Share.

„Różaniec” jest miesięcznikiem formacyjnym. Znajdziesz w nim treści, które pomogą Ci wzrastać na drodze życia duchowego. Głównym rysem pisma jest maryjny wymiar duchowości katolickiej.