Słowo „kolęda” wywodzi się od łacińskiego calendae oznaczającego pierwszy dzień miesiąca, bo początki kolędowania należy wiązać z radosnymi pieśniami noworocznymi. Z czasem pojawiły się te bożonarodzeniowe.
Za pierwszą polską kolędę, o której informują nas przekazy źródłowe, uważa się pieśń zaczynającą się od słów: „Zdrow bądź, krolu anjelski”, którą w XIX w. w petersburskich archiwach odnalazł historyk literatury i kultury polskiej Aleksander Bruckner. Tekst tej kolędy pochodzi z 1424 r., dlatego właśnie początek XV w. można umownie uznać za początek dziejów kolęd w Polsce. Kolejne kolędy, zwłaszcza dzięki środowisku franciszkańskiemu, powstawały w XVI w., a wiele z nich opierało się na motywie kołysania Dzieciątka przez Maryję. Nurt ten rozwinął się szczególnie w XVII w., kiedy powstały kolędy popularne do dziś, takie jak: Li, li, laj Dzieciąteczko, Lulajże, Jezuniu czy Gdy śliczna Panna Syna kołysała.
Artykuł pochodzi z Miesięcznika Różaniec – GRUDZIEŃ 2024 r.
