Tu łatwiej to pojąć

Bardzo lubię to miejsce. Cichy – wręcz niemy – szelest przepływającej obok Rospudy. Wijące się zielone algi i podwodne trawy. I ten stukot dzięcioła na jednym z okolicznych świerków.

Stoi tuż za kapliczką. Cały z drewna, dość wysoki i niewątpliwie bardzo stary. Gdy wschodzi słońce, jego gruby trzon zaczyna błyszczeć niczym wysadzany drogimi kosztownościami. Cóż to może być? Połyskujące srebrem stare drewno? Dziwna sprawa w rzeczy samej. Wydaje się jeszcze dziwniejsza, gdy przyjrzymy się jego historii.