Katechizm Kościoła podaje: „Każda dusza duchowa jest bezpośrednio stworzona przez Boga, nie jest ona „produktem” rodziców – i jest nieśmiertelna, nie ginie więc po jej oddzieleniu się od ciała w chwili śmierci i połączy się na nowo z ciałem w chwili ostatecznego zmartwychwstania” (KKK 366). W oczach Boga nasza dusza jest cenniejsza niż bogactwo całego świata. Trzeba, byśmy sobie i innym przypominali, że to nasz najcenniejszy skarb, którego nie możemy utracić.
1 LUTEGO
Wtorek
2 Sm 18, 9-10. 14b. 24-25a. 31 – 19,3; Ps 86; Mk 5, 21-43
Polecił, aby jej dano jeść.
Po wskrzeszeniu córki Jaira, obecni „osłupieli ze zdumienia”, tylko Jezus zauważył, że osłabiona chorobą dziewczynka jest głodna i polecił, aby jej dano jeść. Podany pokarm wzmocnił jej ciało. W naszym życiu bywają momenty, kiedy jesteśmy duchowo słabi, nie mamy już sił, gdy ogrania nas poczucie osamotnienia, pustki, duchowej martwoty. Wtedy Jezus też wskazuje nam potrzebę dobrego pokarmu – Bożego słowa i Eucharystii. One wzmacniają osłabłego ducha. Karmmy się nimi regularnie w nowym miesiącu.
