Rozważania Różańcowe – o. Roman Zając OSCam

TAJEMNICE RADOSNE

I. Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie

Stwórca chce na nowo obdarzyć człowieka zaufaniem. Wypełnia obietnicę złożoną w rajskim ogrodzie… Ileż w naszym życiu słów niedotrzymanych, nieprawych, kłamliwych? Jak wielka jest waga słowa, skoro wystarczyło: „Niech mi się stanie według Twego słowa”, aby Bóg znów stał się bliski człowiekowi, a człowiek Bogu.

II. Nawiedzenie św. Elżbiety

Radości z Bożego zamysłu Maryja nie zatrzymała tylko dla siebie. Chce się podzielić wiadomością o nowym, pięknym życiu. Bywa, że wstydzimy się wiary. Nie świadczymy o niej życiem, a nawet zaprzeczamy jej swoim postępowaniem. Daj nam, Maryjo, moc do dzielenia się Bożą miłością.

III. Narodzenie Pana Jezusa

Chrystus Bóg rodzi się w ubóstwie, wzgardzony. Czy to jest panowanie? Łatwiej wierzyć, gdy sprawy układają się pomyślnie, trudniej w chwilach doświadczeń. Maryja umiała trwać, bo ufała w pełni, bezwarunkowo, całą sobą. Naucz nas trwać w nadziei w każdej sytuacji.

IV. Ofiarowanie Pana Jezusa

Rodzice przejęci przyjściem na świat niezwykłego Syna ze spotkania z Symeonem i Anną wynoszą niepokój i radość. Niepokój o przyszłość Dziecka w dorosłym życiu. Radość, że jest kimś niezwykłym, kto może wyzwolić ludzkość z niewoli grzechu. Ile jest niepokoju o najbliższych, szczególnie najmłodszych. Kto nam pomoże, jeżeli nie Ta, która rozumie ból przeszytego Serca?

V. Odnalezienie Pana Jezusa w świątyni

Chrystus prowadzi do właściwego rozumienia miłości Ojca. Naucza o tajemnicach Królestwa i że na pierwszym miejscu jest wola Ojca. Dlaczego jednak człowiek odwraca się od miłości Stwórcy? Nie chce jej odwzajemnić? Nie wolno zaprzestać poszukiwań drogi powrotu do Ojca.

TAJEMNICE ŚWIATŁA

I. Chrzest Pana Jezusa w Jordanie

Zanurzenie Pana Jezusa w Jordanie jest znakiem utożsamienia się z grzechem. Nasz Pan nie musiał się nawracać, ale znowu wyszedł do człowieka. Otwierając serca na dar chrztu, zaprosiliśmy Boga do naszego życia. On nas powołał do bycia świętymi. Dziękujmy za dar włączenia do wspólnoty dzieci Bożych, za Bożą miłość wobec każdego. Ukaż nam, Panie, drogę codziennej świętości.

II. Cud w Kanie Galilejskiej

Jezus, Syn Boży, przychodzi do ludzkich spraw, chce w nich uczestniczyć, nie pozostaje obojętny na problemy. Dokonuje pierwszego cudu… Potem przyjdzie czas na następne, aby Jezus mógł objawić swoje Bóstwo. „Uczyńcie, cokolwiek wam powie…” – prosi Maryja. Obdarz nas, Panie, światłem w odczytywaniu Twego prowadzenia.

III. Głoszenie królestwa Bożego

Jezus dzieli się tym, co usłyszał od Ojca. Wzywa do przemiany serca, do odwrócenia się od zła. Prosi o zawierzenie i wierność Ojcu. Trzeba trwać w gotowości serca, by odczytywać, jak czynić dobro, dotykać miłosierdzia Bożego i nim się dzielić. Zaprosić Słowo, aby mogło działać.

IV. Przemienienie na górze Tabor

W radości i chwale oglądali uczniowie Pana. Dobrze nam tu być…”. Czy to nie zuchwałość – oglądać Boga? Jednak On sam pozwolił na tę bliskość, aby uczniowie nie utracili wiary w godzinie Golgoty. Jak w obecności Bożej chwały przeżyć to, czego do końca nie rozumiemy?… Najpierw trzeba wszystko oddać Bogu.

V. Ustanowienie Eucharystii

Pamiątka Ostatniej Wieczerzy, dar nieba, Chleb życia wiecznego… Zbawiciel zechciał ofiarować nam siebie i składać Bogu ofiarę za nas. Czy potrafimy czerpać z tego niewypowiedzianego daru?

TAJEMNICE BOLESNE

I. Modlitwa w Ogrójcu

Modlitwa Pana jest przepełniona pragnieniem wypełnienia bardzo trudnej woli Ojca. Chrystus mimo uczucia osamotnienia i lęku chce tę wolę wypełnić. Czyni to w imię miłości, bo miłość Jest zaprzeczeniem grzechu. Niepokój, lęk, trwoga, przyspieszone bicie serca… Znane są nam te uczucia. Czy chcemy oddawać przyszłość w ręce Boga Ojca? Bez modlitwy nie możemy rozpoznać woli Ojca, nie znamy celu. Jezu, ofiaruj nam dar prawdziwej modlitwy.

II. Biczowanie Pana Jezusa

Dziwne to uderzenia zadawane ludzką ręką – wymierzone przeciw Bogu samemu. On cierpi, znosi ból… Jakże wielka to ofiara. Jak bardzo jest odrzucony, aż do rozlewu niewinnej krwi. Ile jeszcze razy odrzucimy Boże prawo miłości? Będziemy się usprawiedliwiać okolicznościami czy układami? Brońmy naszej wiary, skarbu Kościoła, krzyża. Daj nam, Panie, siłę do znoszenia cierpień dla Ciebie.

III. Cierniem ukoronowanie

Korona Chrystusa to szyderstwo z Jego władzy, z nauczania o Królestwie nie z tego świata. Oto Król wyśmiany, ale potężny swoim Bóstwem. Znów milczy, choć obrona jest w zasięgu Jego ręki. Za człowieka znosi te obelgi, zniewagi, ból… Często zastępujemy Boże przykazania mrzonkami, wyobrażeniami o miłości, chodzimy własnymi drogami pozbawionymi wiary. Król ludzkich serc chce panować z łagodnością, pokorą. Pomóż nam, o Królu, otworzyć się na wszystkie chwile spotkań z Tobą.

IV. Dźwiganie krzyża

Na tej drodze Pan nie musi już mówić. To droga prawdy o Jego nauczaniu. „Niewinny jak baranek na rzeź prowadzony”. Ostatnia droga paradoksalnie niosąca Dobrą Nowinę. Droga naszego życia – jaka jest? Czy codziennie mamy świadomość, że to Bóg powołał nas do istnienia? Czy dziękujemy za ten dar? Czy nie odrzucamy krzyża, płynącej z niego nadziei, że nawet z cierpienia rodzi się dobro? Daj nam, Panie, uwierzyć w Bożą moc przy dźwiganiu codziennych krzyży.

V. Śmierć Pana Jezusa na krzyżu

Kres życia naszego Pana do złudzenia przypomina śmierć przestępcy. Bóg jednak kocha inną miarą. Czy przepełnia nas wdzięczność za tę śmierć? Czy krzyż jest drogą prowadzącą do odkrywania prawdziwej miłości, połączonej z ofiarą? Obdarz nas, Panie, głęboką wiarą, że z beznadziei śmierci może płynąć życie na wieki.

TAJEMNICE CHWALEBNE

I. Zmartwychwstanie Pana Jezusa

Dzień trzeci – dla Jednych był zaskoczeniem, dla innych wypełnieniem obietnicy. Dla Jednych radość z pustego grobu, dla Innych niepokój. A Zmartwychwstały wszystkim mówi: „Witajcie!”. Czasem spacerujemy po cmentarzach, rozmyślamy o zmarłych, trwamy w nadziel spotkania z bliskimi… Chcemy wierzyć, że w zmartwychwstaniu Pana odnajdziemy się wszyscy razem. Wszakże w Nim jest nowe życie, z którego możemy czerpać Już tu, na ziemi. On odnowił świat, wyzwolił z grzechu, z niewoli śmierci. Daj nam, Panie, otwartość serca na życie.

II. Wniebowstąpienie Pana Jezusa

Jezus dopełnił posłannictwa i powraca do Ojca. i znów, jak w ogrodzie Eden, obietnica: zobaczycie Co przychodzącego w chwale. W doczesnej wędrówce nie możemy zapomnieć o celu, którym jest spotkanie Ojca w niebie. Każdy dobry czyn, realizacja przykazań Bożych, dobre myślenie, chwile ofiarowane bliźnim – to nasza codzienna droga. Może nas ona zaprowadzić do miejsca, w którym już przebywa Chrystus. Pomóż nam, Panie, zatęsknić za niebem.

III. Zesłanie Ducha Świętego

„Duch Święty wszystkiego was nauczy…”. On pomaga w zrozumieniu radości Dobrej Nowiny, prowadzi dzieło Pana Jezusa. Obdarza również darami pozwalającymi na doświadczenie radości z wiary. Uzdalnia wnętrza do przyjęcia i realizacji powołania do świętości. Jak wsłuchiwać się w głos Ducha Świętego, jak odczytywać Jego natchnienia, codzienne dary, uzdolnienia do trwania w dobrym? Nie inaczej jak w modlitwie zawierzenia, prośby dziękczynienia. Otwórz nasze serca, o Duchu Święty, Boże, na dar Twojej obecności i Twojego działania.

IV. Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny

Matka Boga-Człowieka jest Matką nas wszystkich. Otacza opieką wszystkie dzieci Kościoła, nie zostawia ich samych. Mimo że wniebowzięta, tak bliska każdemu. Na łaskę oglądania Stwórcy zasłużyła doczesną pielgrzymką. Wiedziała, że słowo raz dane samemu Najwyższemu musi być realizowane na co dzień. Pomóż nam, Maryjo, wypełniać wszystkie złożone w życiu obietnice – Bogu i człowiekowi.

V. Ukoronowanie Najświętszej Maryl Panny

Maryja jest Panią nieba i ziemi. Przez swoje wstawiennictwo pragnie pomagać nam. pielgrzymującym do domu Ojca. Zna ludzką drogę, bo sama ją przeszła. Potrafi zrozumieć rozterki, smutki i cierpienia. Najlepsza Matka, najczulsza spośród matek, jest także Królową każdego ludzkiego serca otwartego na łaskę Bożą. Pomóż nam, o Pani, otwierać się na Twoje panowanie.