Wniebowzięcie Maryi

Całe życie Maryi było zanurzone w Duchu Świętym – zanim przyszła na świat, już została wybrana i obdarzona darem poczęcia bez grzechu. Zapowiedziane przez Anioła przy zwiastowaniu cudowne poczęcie Syna Bożego dokonało się także za sprawą Ducha Świętego. Jej odejście z tego świata również dokonało się przy cudownym działaniu Ducha Świętego.

Maryja – pełna łaski – jest dla nas wzorem współpracy z Bogiem aż do końca. Jej wierność została nagrodzona kolejnym tchnieniem Ducha, jakby pociągnięciem w kierunku nieba. Tak jak prorok Eliasz został porwany na niebiosa ognistym rydwanem, tak Maryja „owinięta” Duchem Świętym uniosła się w nową przyszłość.

Życie w Duchu Świętym jest niezwykłe, wspaniałe, nieprzewidziane, ale tez niestabilne w ludzkim pojęciu, ponieważ „Duch wieje, kędy chce” (por J 3,8). Nie można przewidzieć, jak powieje wiatr Nie da się też przewidzieć, dokąd poprowadzi Duch Święty. Jednak doświadczenie uczy nas wyciągać wnioski, jak mówił Pan Jezus: „A gdy wiatr wieje z południa, powiadacie: «Będzie upał». I bywa” (Łk 12, 55). Obserwacja życia Maryi i świętych pozwala nam wierzyć, że poddanie się wpływowi Ducha Świętego zawsze prowadzi do ostatecznego, szczęśliwego celu.

Tajemnicą wniebowzięcia otwiera nową drogę. Znika ślad na ziemi, ale pojawia się nowy – niebieski. Każdy człowiek czuje w sobie to wołanie do czegoś więcej, do życia bardziej… głębiej… Pragnienia i ambicje… Mówi się, że apetyt rośnie w miarę jedzenia -jesteśmy nienasyceni. Życie na ziemi wiąże się z ograniczeniami – czasu, przestrzeni, zdrowia, sił. Bóg jednak nie stworzył nas dla ziemi; każdy z nas jest powołany do nieba.

Tajemnica ta słusznie nazwana jest „w niebo wzięcie”, a nie „z ziemi odejście”, co pięknie
pokazuje postawę otwartą ku przyszłości, ku nowości i takim możliwościom życia, kochania, szczęścia, jakich nie można zaznać na ziemi.

Prosimy Cię, Maryjo, kieruj nasze oczy ku niebu, ku temu, co nas czeka; umacniaj naszą nadzieję na życie blisko Ojca Niebieskiego,