Do Słowa Bożego podchodzimy z wiarą i poczuciem odpowiedzialności i dlatego przez całe życie uczymy się je czytać, rozumieć i żyć Słowem Bożym. Jakże to trudne zadanie, ale jakże piękne. Ideały, które nam Chrystus wyznacza, są naprawdę niezwykłe. Pochodzą nie tylko z Jego nieskończonej mądrości, ale także są darem Jego miłości. Tu leży przyczyna, że niekiedy wśród najbliższych osób istnieją pewne napięcia: dzieci w imię miłości chcą wymagać więcej od rodziców, podobnie rodzice. To, co Pan Jezus powiedział nam dzisiaj w Ewangelii, też ma w sobie coś z tej miłości wymagającej, ofiarnej i trwałej. Kiedy święcimy ten ołtarz, Jezus chce nam przypomnieć, że ołtarz jest symbolem ofiary, którą składa się samemu Bogu, nikomu innemu. Ołtarz to symbol ofiary całopalnej. Wszystko się tu przynosi, aby nieodwołalnie i całym sercem oddać Bogu.
Mamy dobrą okazję, by podziękować wszystkim, którzy budowali ten ołtarz, –ofiarodawcom i twórcom. Pragniemy, żeby trud, który towarzyszył temu dziełu, nabrał dzięki naszej modlitwie nowego wymiaru. Każdego dnia próbujmy Bogu coś ofiarować i czyńmy to ochotnym sercem. Składajmy radosnym sercem Bogu ofiarę naszej wiary, miłości, zaangażowania, naszego bytowania na ziemi jako chrześcijanie.
Pan Jezus w Ewangelii mówi, że właśnie teraz odbywa się sąd nad światem. To jest bardzo mocne słowo, jeśli weźmie się je na serio. Właśnie teraz jestem sądzony z tego, jak żyję, jak przyjmuję łaskę Pana, dar Jego Słowa. Jezus pociąga do siebie wszystkich, kiedy jest podwyższony nad ziemią, kiedy składa ofiarę krzyżową. A ponawia ją na naszych ołtarzach, realizując wielką tajemnicę wiary.
Zrozumieć życie jako ofiarę z własnego życia, uczuć, pragnień; zrozumieć życie w oparciu o ofiarę Chrystusa – to wielkie wyzwanie i fascynująca droga, która się przed nami otwiera. I z tej dzisiejszej lekcji Chrystusowej możemy wyciągnąć bardzo praktyczny wniosek: miłości trzeba się uczyć. Dramat polega na tym, że ludzie nie uczą się miłości. Życie uczuciowe jest ogromnie zaniedbane i dlatego traci na swoim pięknie. Jesteśmy niepełnosprawni emocjonalnie. Staramy się zapewnić dzieciom wysoki poziom wiedzy, poziom materialnego posiadania, a zapominamy, że dzieci tęsknią przede wszystkim za rodzicami, za obecnością miłości ojca i matki. Bez miłości osoba jest wewnętrznie zimna i pusta, bo cała wiedza bez wymiaru miłości, bez gotowości do ofiary na rzecz drugiego człowieka i traktowania świata w sposób ofiarny i odpowiedzialny, będzie pomnażaniem pustki.
Warto szukać nauczycieli miłości. Wtedy życie będzie piękniejsze, może trudniejsze, ale bardziej twórcze i radosne, jeśli potrafimy uczyć siebie i innych miłości. I tu jawi się pytanie: Czy ja uczę miłości? Czy żyję miłością? Jaka jest moja miłość? Trzeba się uczyć miłości od ludzi, aby kiedyś naprawdę umieć się jej uczyć od Jezusa i Jego Matki.
Dzisiaj obchodzimy 100. rocznicę założenia „Kółka Różańcowego” przez bł. ks. Ignacego Kłopotowskiego, założyciela Zgromadzenia Sióstr Loretanek. To był bardzo ciekawy człowiek (…), który w latach 1905-1909 założył trzy pisma: tygodnik, miesięcznik i dziennik. To jest bardzo ważne świadectwo. Lubelski ksiądz z prowincji przychodzi do Warszawy i od początku ufa ludowi Warszawy. Wprawdzie nie zna środowiska, ale kocha Bożą sprawę, kocha ludzi, chce im coś ważnego i dobrego przekazać. Zaufał im, a i oni odpowiedzieli zaufaniem, i oto udało się wielkie dzieło.
Zapraszał wszystkich do współpracy, otwierał się na prosty lud, szukał przyjaciół wśród wszystkich ludzi. Wierzył w siłę oddziaływania dobra i starał się je ukazywać światu. Jego pisma budziły chęć do pracy, pokazywały dobre wzorce, tkały nić dobrych uczynków, które pociągały za sobą następne.
Wkrótce, odczuwając potrzebę ściślejszych i oddanych współpracowników, ks. Kłopotowski założył w Warszawie zgromadzenie. Ponownie zaufał warszawiakom, podnosząc przed nimi poprzeczkę. I tym razem się nie zawiódł. Od błogosławionego księdza Ignacego możemy i powinniśmy uczyć się miłości Chrystusa. Chrystus dzisiaj w tej Najświętszej Ofierze, na tym ołtarzu, pragnie też każdemu z nas powiedzieć coś o miłości. Podziękujemy Mu za to.
Fragmenty homilii ks. abp. Józefa Michalika, przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, wygłoszonej podczas uroczystej Mszy świętej w kaplicy Zgromadzenia Sióstr Loretanek pw. bł. ks. Ignacego Kłopotowskiego w Warszawie-Rembertowie, w dniu 7 października 2009 r.
