Budzą się do życia

Na mapie naszej Ojczyzny można znaleźć wiele sanktuariów. Niektóre są niewielkie, ukryte pomiędzy znaczniejszymi miejscami kultu, inne zaś słyną na całą Europę. Wszystkie jednak są miejscami poświęconymi Panu Bogu, w których szczególnie objawia się Jego łaskawość.

Sanktuaria charakteryzują się niezwykłą duchową ­atmosferą, która ułatwia modlitwę i nawiązanie osobistego kontaktu z Bogiem. Istnieją sanktuaria poświęcone Chrystusowi (zwłaszcza w tajemnicach Jego męki), Matce Bożej, szczególnie czczonym świętym i błogosławionym oraz sanktuaria propagujące nowe kulty, m.in. Bożego miłosierdzia.

MIEJSCA WYBRANE

Dziś możemy powiedzieć, że każda polska diecezja ma przynajmniej jedno miejsce kultu poświęcone tajemnicy Chrystusa Miłosiernego.

„Myślę, że najlepiej potrzebę głoszenia światu orędzia miłosierdzia i jego popularność uzasadnił św. Jan Paweł II, gdy na krakowskich Błoniach 18 sierpnia 2002 r. powiedział: «Kościół od początku swego istnienia, odwołując się do tajemnicy Krzyża i zmartwychwstania, naucza o Bożym miłosierdziu, które jest rękojmią nadziei i źródłem zbawienia człowieka. Wydaje się jednak, że dzisiaj jest szczególnie wezwany, by głosić światu to orędzie. (…) Trzeba, ażeby Jego orędzie o miłosiernej miłości zabrzmiało z nową mocą. Świat potrzebuje tej miłości. Nadszedł czas, żeby Chrystusowe przesłanie dotarło do wszystkich, zwłaszcza do tych, których człowieczeństwo i godność zdaje się zatracać w mysterium iniquitatis (tajemnica nieprawości – przyp. red.). Nadszedł czas, aby orędzie o Bożym miłosierdziu wlało w ludzkie serca nadzieję i stało się zarzewiem nowej cywilizacji – cywilizacji miłości»” – mówi s. Elżbieta Siepak ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia.

ŚWIADKOWIE MIŁOSIERDZIA

Główne sanktuaria poświęcone Bożemu miłosierdziu to te, które związane są z osobą św. Faustyny. Na pierwszym miejscu należałoby wymienić rodzinną parafię mistyczki w Świnicach Warckich. To tu Chrystus zapowiedział Helence, że będzie przez całą wieczność świadkiem miłosierdzia. Dziś ta obietnica realizuje się na oczach parafian i rzeszy przybywających tu pątników. Do zaszczytnego grona należałoby włączyć również sanktuaria w Płocku oraz w Krakowie-Łagiewnikach.

Jednym z ciekawszych miejsc kultu, gdzie kwitnie ta pobożność, jest Białystok. W tutejszym kościele spoczywają doczesne szczątki bł. Michała Sopoćki, kierownika duchowego św. Faustyny, który prawie trzydzieści lat posługiwał w tym mieście jako duszpasterz.

Przy sanktuarium w Myśliborzu – oraz w wielu innych parafiach – istnieją grupy modlitwy nazywane kołami koronkowymi. Słusznie budzi to skojarzenie z kołami ratunkowymi, gdyż Boże miłosierdzie często jest dla grzesznika ostatnią nadzieją. Koło składa się z dziewięciu osób, z których każda zobowiązuje się do codziennego odmawiania Koronki i jednego dnia Nowenny do Bożego miłosierdzia. Raz w tygodniu lub raz w miesiącu na spotkaniach grupy członkowie koła wymieniają się poszczególnymi dniami. Dodatkowo każdy należący do koła koronkowego deklaruje świadczenie miłosierdzia w swoim środowisku: modlitwą, słowem i czynem.

NA CHWAŁĘ BOGA

Zdarza się, że w sanktuariach Bożego miłosierdzia niejako łączą się różne kulty. Tak jest w sanktuarium w Świebodzinie, które propaguje również pobożność do Chrystusa Króla. „Od 22 listopada 2008 r. nasz kościół jest diecezjalnym sanktuarium Bożego miłosierdzia. Dwa lata później stanęła tu słynna na całą Polskę figura. Od tego momentu przybywa do nas coraz więcej pielgrzymów. Pątnicy modlą się przy figurze Chrystusa Króla, a następnie odwiedzają nasze sanktuarium, gdzie można odprawić Msze święte w dogodnym terminie” – opowiada ks. dr Jan Romaniuk, proboszcz parafii. Słowa te są świadectwem, że miłosierdzie Boże nie kłóci się z innym kultem, gdyż zawsze i we wszystkim chodzi o uczczenie Pana Boga.

Na zakończenie Roku Miłosierdzia, 13 listopada 2016 r., ustanowiono diecezjalne sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Bielsku Podlaskim (diecezja drohiczyńska). „Wyraźnie widać różnicę między «zwykłym» kościołem parafialnym a sanktuarium. Parafia z zasady obejmuje określone terytorium, a jej duszpasterze pełnią posługę wobec określonej grupy wiernych. Sanktuarium ma zawsze szerszy zasięg, ponieważ ze względu na ściśle określony kult pielgrzymują do niego wierni z całej diecezji, a nierzadko i spoza niej” – mówi ks. dr Dariusz Kujawa, kustosz. Dodaje, że to miejsce zapewnia parafianom i pielgrzymom obfitsze środki zbawienia przez gorliwsze głoszenie słowa Bożego i ożywienie życia liturgicznego. „Nasze sanktuarium przez codzienną adorację Najświętszego Sakramentu jest też świętym miejscem sprzyjającym modlitwie indywidualnej i wspólnotowej” – podsumowuje kapłan.

Tylko od nas zależy, czy w budzących się do życia sanktuariach nie zabraknie pobożnych dusz, które będą wspierać duchowość miłosierdzia i włączać się w inicjatywy z nią związane.

Artykuł pochodzi z Miesięcznika Różaniec – KWIECIEŃ 2017 r.