Miłośnik Eucharystii

Codzienna Komunia Święta jest cudownym pokarmem, bez którego słabniemy w naszej wędrówce. Dziś jest dostępna dla każdego, kto z czystym sercem szczerze jej pragnie. Nie zawsze tak było.

Na łamach założonego przez siebie pisma „Posiew” bł. ks. Ignacy Kłopotowski pisał: „Uczta duchowa – to modlitwa, to przyjmowanie sakramentów świętych, to korzystanie z odpustów i błogosławieństw oraz innych dóbr niebieskich, którymi Kościół rozporządza i zarządza dla naszego uświęcenia i zbawienia. Dbajmy o łaskę Bożą. Dostępujmy łask Bożych przez sakramenty święte. Pamiętajmy, że nie dość się nazywać katolikiem – trzeba nim być przez postępowanie i życie”. Ks. Ignacy podkreślał jednocześnie, że w życiu człowieka nie może być rozdźwięku między wiarą a życiem. Nauczał, że wszelkie dobro płynie z wiary, a ludzkie czyny, myśli, uczucia powinny być codzienną, cichą modlitwą. Powtarzał: „Kto z Bogiem, z tym Bóg”.

CENTRUM ŻYCIA CHRZEŚCIJANINA

Ks. Ignacy akcentował, że wiara znajduje źródło i szczyt w Eucharystii. Myśl ta wyprzedziła o kilkadziesiąt lat odpowiednie treści z konstytucji Soboru Watykańskiego II, a ks. Kłopotowski stał się jej prekursorem. W czasach przedsoborowych bowiem rozumienie przyjmowania Eucharystii było inne niż dziś. Początek XX w. przyniósł za sprawą św. Piusa X otwarcie na zrozumienie codziennego przyjmowania Komunii Świętej. Doskonale rozumiał to bł. ks. Kłopotowski, podkreślając, że bez Eucharystii człowiek wierzący jest słaby.

„Sakrament jest w moich oczach centrum życia chrześcijańskiego. Jakże on opromienia całe życie, wszystkie skłonności i wszystkie sprawy nasze” – pisał. W jego publikacji O częstej Komunii Świętej z 1903 r. czytamy słowa: „Daj ci Boże, ażebyś z własnej winy ani jednego dnia do końca swego życia nie był bez Komunii Świętej!”. W „Głosie Kapłańskim” pisał z kolei, że Komunia Święta nie jest nagrodą za cnoty. Porównał ją do manny, która stała się pokarmem codziennym Izraelitów danym im przez Boga. Uważał, że Eucharystię należy przyjmować każdego dnia, ponieważ chroni ona przed codziennymi błędami i przed grzechem śmiertelnym.

NAŚLADOWANIE CHRYSTUSA

Przeciwstawiał się także poglądom propagującym fałszywą trwogę przed majestatem Boga, co skutkowało ograniczaniem lub wręcz zaniechaniem przyjmowania Komunii Świętej. Zauważył, że Msza Święta jest znakiem obecności Chrystusa. Jest pokarmem i ofiarą. „O ile doskonalsza od ofiar Starego Testamentu jest ofiara naszych ołtarzy? Gdzie już nie kozły i baranki, ale prawdziwy Syn Boży jest całopaleniem” – nauczał. „Gdy masz szczęście uczestniczyć w Mszy Świętej, rozważaj, że ta Ofiara Święta składana przez kapłana jest tym samym Zbawicielem, który dał za nas swoją Krew, Życie. Wyobraź sobie wtedy, że jesteś na Kalwarii, aby złożyć Bogu w ofierze Krew i Życie Jego Syna Najświętszego” – podkreślał w publikacji O słuchaniu Mszy Świętej.

W dokumentach przedstawionych Stolicy Apostolskiej dotyczących beatyfikacji ks. Kłopotowskiego znajdziemy wiele myśli na temat rozumienia Eucharystii. Jego duchowość eucharystyczna objawiła się w modlitwie sakramentalnej i naśladowaniu Chrystusa. Był obdarowany nadzwyczajną zdolnością koordynowania dwóch rzeczywistości: wiary i życia. Siostry loretanki wspominają ks. Kłopotowskiego jako gorliwego kapłana. Podkreślają, że sprawując Eucharystię, zatapiał się w Bogu.

SZACUNEK DLA KAPŁAŃSTWA

Bł. Ignacy zauważał ścisły związek między kapłaństwem a Eucharystią. Zależało mu na rozumieniu tej jedności przez kapłanów, do których kierował redagowane przez siebie pismo „Głos Kapłański”. Znajdujemy w nim teksty ks. kard. Józefa Merciera, który podkreślał, że w życiu kapłana Msza Święta jest najważniejszym zadaniem i powinna być „aktem najgłówniejszym”. W innym artykule zamieszczonym na łamach „Głosu Kapłańskiego” możemy znaleźć słowa ks. Ignacego traktujące o tym, że bez Mszy Świętej, bez Najświętszego Sakramentu kapłan byłby tylko nauczycielem moralności.

Zakładając Zgromadzenie Sióstr Loretanek, ks. Kłopotowski mocno akcentował konieczność zakorzenienia ich duchowości w kontemplacji Jezusa obecnego w Eucharystii. Podkreślał także potrzebę szacunku dla istoty kapłaństwa w każdym księdzu, niezależnie od jego osobowości, ponieważ bez kapłanów nie byłoby obecnego w Eucharystii Chrystusa. Szczególny kult i szacunek do Matki Bożej wyprowadzał ze zrozumienia, że jest Ona wzorem kontemplacji Syna Bożego. Nazywał Ją „Matką Najświętszego Sakramentu”.

GŁĘBOKA MODLITWA W CISZY

Błogosławiony ukazywał także swoim życiem i nauczaniem wartość adoracji Najświętszego Sakramentu, która w Kościele katolickim jest rozumiana jako otwarcie się na głos samego Jezusa w czasie osobistej modlitwy w ciszy. Pisał: „O modlitwo Sakramentu Ołtarza, jaka siła nieskończona napełnia moją duszę, tutaj Bóg modli się ze mną i czyni doskonałą moją modlitwę. Nie przeraża mnie już moja niegodność”.

Bł. Ignacy Kłopotowski często spędzał długie godziny przed Najświętszym Sakramentem.
W dokumentach beatyfikacyjnych czytamy, że w tych chwilach był tak zatopiony w adoracji, jego skupienie wewnętrzne było tak głębokie, że tracił poczucie upływającego czasu. Szukał każdej sposobności, by znaleźć się w promieniach Chrystusa Eucharystycznego, który był jego mocą, siłą, źródłem mądrości i zjednoczenia z Bogiem. W zachowanym zbiorze jego modlitw czytamy: „Nie żałuj czasu na nawiedzenia Najświętszego Sakramentu, a przekonasz się o niewyrażalnej radości, jakiej dostarcza czas spędzony przed Najświętszym Sakramentem, jak wiele dobrodziejstwa przyniesie ci w życiu i w wieczności. Jakie zło może mi zagrażać, jeśli Bóg jest ze mną?”

Ks. Ignacy napisał: „Współczesny świat często przysłania nam Boga, ale my przez codzienną modlitwę mamy przebijać tę zasłonę”. Jak bardzo te słowa są aktualne także dzisiaj! Zagłębienie się w świadectwo jego łączności z Chrystusem Eucharystycznym oraz przesłanie zawarte w nauczaniu tego charyzmatycznego kapłana może stać się źródłem rozwoju duchowości współczesnych chrześcijan.

Artykuł pochodzi z Miesięcznika Różaniec – WRZESIEŃ 2024 r.