Przebaczenie i pokora

Gdy świat goni za nowinkami, święci Boży wskazują zbawcze dzieła Pana, które od stuleci nie straciły swej pierwotnej iskry Ducha Świętego.

Gdy zrządzeniem opatrzności Bożej trafiły do mnie teksty Pauliny Jaricot, zaczęłam stopniowo poznawać jej życie i dzieła. Z kart tych nieraz pożółkłych książek (najstarsza, którą trzymałam w ręku, została wydana w 1902 r. w Chicago) zaczęła wyłaniać się niezwykle szlachetna postać. Była ona bowiem szczególnym Bożym narzędziem.

Paulina zainicjowała w XIX w. wiele dzieł zbawiennych na tamte czasy, a rozwijających się do dzisiaj. Można tu wspomnieć chociażby zarejestrowane w 1822 r., a założone trzy lata wcześniej, Stowarzyszenie Rozkrzewiania Wiary (obecnie Papieskie Dzieło Rozkrzewiania Wiary) czy Żywy Różaniec założony w 1826 r.

ABY BYLI JEDNO

Paulina wspierała modlitwą i działalnością charytatywną misje na całym świecie. Skutecznie zachęcała do odmawiania modlitwy różańcowej, obejmując duchowym wsparciem tysiące osób z różnych krajów. Podejmowała też wiele innych dzieł, okazując miłosierdzie zwłaszcza najbiedniejszym. To wielka postać, która w służbie Jezusa i Maryi oddała wszystko, co miała: swoje życie, serce, majątek, pozycję społeczną, dobre imię. A jej wielkość zaczęto odkrywać dopiero po śmierci.

Przekaz Pauliny Jaricot jest zaskakująco aktualny do dziś. A dla mnie ma jeszcze jedną znamienną cechę – przyniósł rozwiązanie niektórych moich problemów. Dzięki Paulinie zobaczyłam swoje trudności w nowym świetle. Otrzymałam np. lekcję przebaczenia i pokory. Z doświadczenia wiem, że nie jest łatwo przebaczyć krzywdy, szczególnie takie jak niezrozumienie czy odrzucenie, i zapomnieć o nich na zawsze. Paulina pokazała mi, że z łaską Bożą jest to możliwe, bo ona nadal uczy przebaczać. Jestem jej za to bardzo wdzięczna.

WSZYSTKO PRZEBACZAM

Doświadczenie to jest zakorzenione w dawnych czasach, w pewnej rozmowie, która miała miejsce 157 lat temu. Opisał ją ks. Paweł Smolikowski CR w książce z 1902 r. Paulina Marya Jaricot. Założycielka Żywego Różańca:

„Paulina była zupełnie zrujnowana i wzgardzona. Umarła zapomniana w 1862 r. Posiadała mnóstwo dowodów swojej niewinności, a zarazem świadectw, jak niecnie ją prześladowano i jakich podłych środków jej nieprzyjaciele używali przeciw niej. Umierając, kazała swej wiernej Marii [Maria Dubouis, przyjaciółka i opiekunka] wszystko to pozbierać:

– Moja córko, spal prędko te papiery; niech już o nich nie będzie mowy. Ja przebaczam wszystko, wszystko zapominam, aby Chrystus Pan mnie także przebaczył i zapomniał o moich grzechach.

A kiedy na kominku paliły się te wszystkie dowody jej niewinności i złości ludzkiej, ona wpatrywała się w krucyfiks i modliła.

– Teraz kolej na pychę. Spal to wszystko, na podstawie czego ktoś mógłby myśleć, że ta biedna mrówka zrobiła coś dobrego w swoim życiu i że miała jakąś zasługę. – I poszły do ognia niezliczone listy kardynałów, biskupów i misjonarzy.

Po tym wszystkim powiedziała do Marii:

– Córko, ty mnie zawsze słuchałaś. Proszę cię, w imię Pana Jezusa posłuchaj mnie raz jeszcze (…). Ty jedna wiesz, ile wycierpiałam. Obiecaj mi więc, że nie powiesz nigdy nikomu o tych rzeczach, jeśli mogłyby komuś zaszkodzić lub być dla kogoś ujmą.

– Obiecuję! – odpowiedziała Maria.

I od tego czasu nie można było wydobyć z ust Marii ani jednego słowa, które by rzucało jakiś cień na tych, którzy Paulinę prześladowali”.

RÓŻANIEC WCIĄŻ ŻYWY

Czasy, w których żyła Paulina Jaricot – urodziła się 220 lat temu – już dawno minęły, jednak jej dzieła ciągle trwają. Żywy Różaniec – międzynarodowy ruch religijny, który założyła i rozpropagowała na całym świecie – jest aktywny również teraz. Jest to bowiem wspólnota, która istnieje z Bożego natchnienia.

W wielu objawieniach Maryja wzywała nas do odmawiania Różańca i sama się na nim modliła. Jest to przecież dar z nieba, niezwyciężony Maryjny oręż w walce ze złem zalewającym świat, także dla współczesnego człowieka. Jeśli bowiem pozwoliłby się on zmanipulować i oderwać od Boga, będzie zmierzał już tylko ku zagładzie. Dlatego Maryja ciągle wzywa do wspólnej modlitwy i pokuty, prosząc, abyśmy uchwycili się pomocnej dłoni Boga.