Różańcowa droga Pauliny Jaricot

Jest koniec XVIII w. W Lyonie, francuskim mieście z wielowiekową tradycją, w rodzinie zamożnego przemysłowca w lipcu 1799 r. przychodzi na świat Paulina, założycielka jednej z największych wspólnot modlitewnych na świecie.

Wychowywana w domu przepojonym rodzinnym ciepłem i żywą wiarą, chętnie odwiedzanym przez kapłanów, m.in. przez św. Jana Marię Vianneya, najpierw z mamą Joanną, a potem sama chętnie spędza czas na modlitwie w pobliskim kościele Saint Nizier. Lubi rozmawiać z Jezusem ukrytym w tabernakulum i Maryją, której figurę Matki Bożej Łaskawej szczególnie sobie tam upodobała.

OD PRÓŻNIACTWA DO KONTEMPLACJI

Te dobre relacje z Bogiem ulegają zupełnemu ochłodzeniu we wczesnej młodości Pauliny. Ona ­sama potem niechętnie wraca pamięcią do tego czasu, kiedy pochłonięta życiem towarzyskim środowiska producentów jedwabiu, czerpała radość głównie z wydawania pieniędzy, noszenia modnych strojów, zabaw i miłostek. Czy miała świadomość oddalenia od Pana? Tak, ale moment pojednania z Nim wciąż odkładała na później.

Duchowy przełom rozpoczyna się w 1816 r., gdy 17-letnia wówczas Paulina, po nieszczęśliwym upadku, zaczyna mieć poważne problemy z chodzeniem. Ucieka się wówczas do Boga i w Nim znajduje umocnienie. Nauki wysłuchane w czasie parafialnych rekolekcji wielkopostnych dokonują w niej wewnętrznej przemiany – by nie ulegać więcej pokusie, pali romanse, chowa biżuterię i rezygnuje z przeglądania się w lustrze. Postanawia skromnością stroju dorównać ubogim lyońskim dziewczętom. Prosi nawet malarza, by na wiszącym w domu portrecie przemalował jej suknię na mniej strojną. 25 grudnia, po spowiedzi generalnej, składa prywatny ślub czystości.

POWOŁANIE DO MISJI

Od tej pory całkowicie pochłania ją jedna myśl, a w zasadzie jedno pytanie: „Czego chce ode mnie Bóg?”. Próby odpowiedzi na nie prowadzą do powstania rozlicznych dzieł. Z robotnic Lyonu tworzy Stowarzyszenie Wynagrodzicielek Najświętszego Serca Pana Jezusa, które z czasem stanowić będzie fundament jej kolejnej inicjatywy – Dzieła Rozkrzewiania Wiary, mającego nieść modlitewną i materialną pomoc misjom. Zapałem do pracy na tym polu zaraża ją o dwa lata starszy brat, Fileas, który w paryskim seminarium św. Sulpicjusza przygotowuje się do wyjazdu do Chin. Gdy prowadzenie wspomnianego dzieła zostaje przejęte przez innych, Paulina pokornie przyjmuje to za wyraz woli Bożej i po niedługim czasie przystępuje z zapałem do urzeczywistnienia nowego – Żywego Różańca, mającego być cudownym, a zarazem genialnie prostym lekiem na duchowe zło jej czasów. Opiera się przy tym na prostych konceptach, sprawdzonych już wcześniej przy zbiórkach na misje.

PIĘTNAŚCIE PŁONĄCYCH WĘGLI

Rozumuje w ten sposób: w całym różańcu jest piętnaście tajemnic, piętnaście dziesiątek podzielonych na trzy części; należy znaleźć piętnaście towarzyszek i każdej z nich powierzyć cztery małe zadania: 1) codzienne odmawianie jednej dziesiątki różańca; 2) rozważanie tajemnicy odpowiadającej dziesiątce (losowanej co miesiąc); 3) znalezienie pięciu osób, które z kolei będą starały się znaleźć kolejnych chętnych; 4) ofiarowanie co roku pięciu franków z przeznaczeniem na rozpowszechnianie dobrej prasy. Taki opis znajdujemy w biografii Pauliny Jaricot, której autorem jest C. Giacovelli. Członkowie Żywego Różańca ­mieli także spotykać się raz w miesiącu na godzinnej adoracji eucharystycznej, nabożeństwie drogi krzyżowej oraz wspólnej lekturze dobrej prasy i książki. Poprzez spotkania Paulina chciała wprowadzać ducha rodzinnego do poszczególnych kół różańcowych, ale też do całego dzieła Żywego Różańca, jednoczącego rozproszone po całym świecie dzieci Boże. Zamysł ten doskonale ujął w swym liście do niej o. Henri Ramière, prowincjał jezuitów z Awinionu: „Piętnaście węgli: jeden płonie, trzy lub cztery tlą się zaledwie, pozostałe są zimne – ale zbierzcie je razem, a wybuchną ogniem! Oto właściwy charakter Twojego Żywego Różańca”.

W 1832 r., po sześciu latach od zainicjowania dzieła, papież Grzegorz XVI zatwierdził stowarzyszenie i nadał mu liczne odpusty. Jego patronką ustanowił młodziutką rzymską męczennicę − św. Filomenę, za przyczyną której Paulina Jaricot w cudowny sposób odzyskała zdrowie. Główną siedzibą Żywego Różańca stał się zakupiony w tym samym roku przez Paulinę „dom Loretto” w Lyonie.

KU BEATYFIKACJI

W 1862 r., w chwili śmierci Pauliny Jaricot, w samej tylko Francji Żywy Różaniec liczył ponad 150 tys. piętnastek, czyli 2,25 mln członków. Ich liczba na całym świecie – ze względu na jej ogrom − nie była znana.

Jej proces beatyfikacyjny rozpoczął się w 1910 roku. W roku 1963 papież Jan XXIII podpisał dekret o heroiczności cnót, a w roku 2020 został zatwierdzony cud dokonany dzięki jej wstawiennictwu. W maju 2022 r. nastąpi jej beatyfikacja.