Boże przystanki

W tym szczególnym miesiącu nasza uwaga skierowana jest na Fatimę w Portugalii, gdzie dokładnie sto lat temu Maryja objawiła się trojgu dzieciom, Hiacyncie, Franciszkowi i Łucji, i przekazała im orędzie o modlitwie, nawróceniu i zawierzeniu świata Jej Niepokalanemu Sercu. Nie ulega wątpliwości, że z uwagą śledzimy krótką, lecz bardzo intensywną wizytę papieża Franciszka w sanktuarium fatimskim. Jednak nie możemy zapomnieć wydarzeń z 13 maja 1981 r. i wdzięczności św. Jana Pawła II Matce Bożej Fatimskiej za uratowanie mu życia w czasie zamachu.

Patrząc na Fatimę, warto uświadomić sobie rolę sanktuariów w naszej drodze wiary. Pielgrzymki – czy to zorganizowane, czy indywidualne; do Częstochowy, Lichenia, Łagiewnik, a może Lourdes, Fatimy lub Rzymu – są bardzo mocno wpisane w nasz „krajobraz wiary”. Nierzadko nie zastanawiamy się głębiej nad sensem pielgrzymowania do miejsc świętych, które przecież zostały szczególnie wybrane przez Boga – jako znaki Jego działania tak w historii Kościoła, jak i naszym osobistym życiu.

W sanktuariach uświadamiamy sobie, że inicjatywa zbawcza zawsze należy do Boga. Jezus wybiera nas, abyśmy towarzyszyli Mu tak jak pierwsi uczniowie. Ważnym aspektem pielgrzymowania jest dziękczynienie za łaski otrzymywane w naszym codziennym życiu. Czas pielgrzymki to czas ciszy i rozpoznawania szczególnego działania Boga w naszym życiu.

Niektórzy przybywają do sanktuarium, aby zwiedzić i podziwiać architekturę i sztukę. To są ważne elementy, ponieważ piękno wprowadza nas w odkrywanie obecności Boga i w atmosferę szkoły modlitwy, czyli spotkania z Panem Bogiem. Śledząc pielgrzymki ostatnich papieży, łatwo znaleźć momenty, kiedy w ciszy i skupieniu trwali oni na modlitwie indywidualnej.

Kiedy ostatni raz byłem w Fatimie, widziałem tłumy pielgrzymów i turystów, którzy zwiedzali sanktuarium. Najpierw zaglądali do kaplicy objawień Matki Bożej, potem do kościoła Matki Bożej Różańcowej, gdzie są pochowani błogosławieni Hiacynta i Franciszek oraz siostra Łucja, inni szukali fragmentu muru berlińskiego i spacerowali po placu modlitwy, aby ostatecznie zwiedzić monumentalną bazylikę Trójcy Świętej. Jednak najbardziej mnie urzekły dwie niepozorne kaplice, które w pewnym sensie są centrum sanktuarium – kaplice adoracji i spowiedzi. W tej pierwszej zawsze jest grupa osób, które trwają na modlitwie przed Najświętszym Sakramentem, gdzie nie dociera zgiełk, a można usłyszeć Słowa Chrystusa. W drugiej kaplicy, też jakby z dala od tłumów, liczy się już tylko indywidualne spotkanie z Chrystusem i doświadczenie Jego miłosierdzia.  

Artykuł pochodzi z Miesięcznika Różaniec – MAJ 2017 r.