Tak jak w Lourdes

Bł. s. Maria Romero Meneses żyta w latach 1902-1977. Jest pierwszą kobietą z Ameryki Łacińskiej, która dostąpiła chwały ołtarzy. Jej beatyfikacji dokonał św. papież Jan Paweł II w kwietniu 2002 r. Informacje o jej życiu i działalności można znaleźć na katolickich portalach internetowych.

– Siostro Marío, czy opowiesz nam dzisiaj o Europie? – zapytała młodziutka nowicjuszka, siostra Mercedes, gdy wraz z innymi siostrami salezjankami zebrały się na niedzielnej rekreacji w niewielkiej salce obok refektarza.
– Prosimy, siostro, bardzo prosimy – dołączyły pozostałe zakonnice, patrząc błagalnie na swoją starszą współsiostrę.
– Och, moje drogie, przecież już wam tyle opowiedziałam… ale dobrze… w końcu dzisiaj dzień Pański, trzeba, byśmy świętowały.
Zadowolone siostry poprawiły się na swoich krzesłach.
– No więc… – siostra María ­Romero Meneses zaczęła opowiadać o swojej czteromiesięcznej podróży do Italii, w którą udała się na życzenie matki generalnej, żeby tam, we wspólnotach zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki, opowiadać o swojej pracy na rzecz najuboższej ludności Kostaryki. Tym ­razem postanowiła opowiedzieć współsiostrom o wizycie w Wiecznym Mieście. Jej artystyczna ­dusza nie mogła nie doznać szczególnego wzruszenia na widok Kaplicy Sykstyńskiej, do której zaprowadziła ją osobiście matka generalna.
– Och, siostry – mówiła – cóż to za wspaniałe dzieło! Michał Anioł wymalował na ścianach całą historię zbawienia. A Sąd Ostateczny! Och, siostry, mogłabym godzinami się w niego wpatrywać, tyle tam piękna i mądrości…
– A ja zupełnie się nim nie zachwycam – wtrąciła jedna z sióstr. – Cóż to za przyjemność oglądać te nagie, powykręcane ciała?
– Nie zachwycasz się – podchwyciła siostra Mercedes – bo nie kochasz sztuki, jak siostra María. A ty, siostro – zwróciła się do Maríi – nie chciałaś zostać malarką?
– Och, nie, nie. Uwielbiam wprawdzie malować, uwielbiam też śpiewać i grać na skrzypcach, ale czyż moje malowanie zapewniłoby naszym biedakom chleb i dach nad głową? Zakonnice zamyśliły się. To prawda. Z pewnością, gdyby María wybrała karierę artystyczną, tak jak tego pragnął jej ojciec, minister Feliks Romero, w San José nigdy nie powstałaby wioska dla ubogich.
– Ale wiecie, siostry – przerwała ciszę María – znacznie większego wzruszenia niż malarstwo Michała Anioła dostarczyło mi spotkanie z naszym Ojcem Świętym. Cała aż drżałam, gdy podchodziłam do niego, by dać mu kartkę z imionami naszych biednych chorych i prosić o modlitwę za nich. No, ale czas na niespodziankę dla naszego zgromadzenia, prezent od naszej matki generalnej – María uśmiechnęła się tajemniczo, sięgając po duży nieforemny pakunek owinięty w szary papier.

Siostry wstrzymały oddech, gdy María odwijała liczne zwoje papieru, by wreszcie ukazać ich oczom przepiękną figurę Matki Bożej.
– To Matka Boża z Lourdes! – zakrzyknęła jedna z sióstr.
– Tak, siostry, ach, Lourdes, cóż za cudowne miejsce! Wszyscy, którzy przybywają tam z wiarą, doznają pocieszenia, a ta nasza dobra Matka bierze na siebie całą biedę świata i obmywa ją potokami wody, która wytryska z cudownego źródełka. Och, siostry, gdyby i u nas była taka woda! Nasi chorzy to biedacy, skąd by mieli wziąć pieniądze, żeby ­jechać za ocean i tam doznać uzdrowienia? O, jak bardzo nam potrzeba takich znaków i tutaj, w naszej Kostaryce! – siostra María na myśl o chorych biedakach z przedmieść San José wzruszyła się tak bardzo, że jej oczy zrobiły się szklane od łez.
– Skoro potrzeba nam takiej wody – zaczęła nieśmiało siostra Mercedes – może mogłabyś, siostro, pomodlić się o nią? Wszyscy dobrze wiemy, że Matka Boża chętnie wysłuchuje twoich próśb.
– O, tak, siostry moje, nie byłoby naszego ośrodka, ani magazynów, ani ambulatorium, gdyby nie Matka Boża – María z czułością patrzyła na figurkę, którą trzymała w rękach. – Czyż jednak wypada modlić się o takie znaki?
– Wypada czy nie wypada, spróbować warto – odparła z uśmiechem siostra María Soledad, która od siedmiu lat pracowała z Maríą i widziała wiele błogosławionych owoców jej zażyłości z Matką Bożą.

***

Kilka tygodni później

– Witaj, siostro!
– A, to ty, siostro Mercedes – przechodząca korytarzem zmęczona María ledwo zauważyła nowicjuszkę. – Jak dzisiaj było w szkole, wszystkie dzieci zdrowe?
– Jak zwykle, siostro Marío, dużo biedy, ale dzieciaki garną się do nauki i przynajmniej na chwilę zapominają o swoich dolegliwościach.
– To dobrze. A jak twoje ręce?
– Nie najlepiej, siostro Marío, wciąż są czerwone i opuchnięte.
– To dlatego, że zapominasz o myciu ich, gdy wracasz z pracy. A czy dzisiaj je umyłaś?Siostra Mercedes spuściła wzrok.
– Biegnij zatem szybko i umyj je pod kranem obok kaplicy.

Po chwili

– Siostro Marío, siostro Marío! – siostra Mercedes wpadła z impetem do refektarza, gdzie María nakrywała do kolacji.
– A cóż to? Pali się czy co, że taki rwetes podnosisz?
– Och, nie, przepraszam, ale… ta woda w korytarzu…
– Co z nią?
– Siostro, zobacz… – nowicjuszka wyciągnęła w kierunku Maríi swoje małe dłonie, na których nie było śladu zaczerwienienia ani opuchlizny.
– Umyłam je i… Siostro! Z naszego kranu płynie woda, która uzdrawia! Widzisz, widzisz, mówiłam, że gdy ty się pomodlisz, Matka Boża na pewno ci nie odmówi. Teraz nasi chorzy biedacy będą odzyskiwać zdrowie, tak jak w Lourdes.

Artykuł pochodzi z Miesięcznika Różaniec – LUTY 2017 r.