Kalendarium Marzec 1996

2. III BŁ. HENRYKA SUZO

Patronem pierwszej soboty marca jest żyjący w XIV wieku dominikanin, który należy do grona największych wpływowych mistyków chrześcijańskich. BŁ Henryk byt mężem wiernym w przyjaźni, cenionym wykładowcą, kaznodzieją i pisarzem. Napisana przez bł. Henryka Księga Mądrości Przedwiecznej była najpopularniejszym podręcznikiem życia duchowego do czasu ukazania się traktatu O naśladowaniu Chrystsa Tomasza a Kempis. „Kiedy dobry i wiemy sługa zostaje wprowadzony do radości swego Pana, staje się pijany nieskończoną obfitością domu Bożego… Zapomina on o sobie i przestaje być sobą konsekwentnie I wyzbywa się siebie i zapomina się cały w Bogu, stając się z Nim we wszystkim jednym duchem, jak kropla wody, która zostaje wpuszczona w wielką obfitość wina”. Czy nie tak należy definiować miłość? Czy nie tak kochała Maryją dla której istniał tylko Bóg, i która nie miała własnej woli, lecz we wszystkim kierowała się wolą Bożą?

4. III ŚW. KAZIMIERZA

Św. Kazimierz (1458-1484) był synem króla Kazimierza IV Jagiellończyka i Elżbiety Austriackiej. Ten gorliwy czciciel Eucharystii i Najświętszej Maryi Panny do tego stopnia umiłował sprawy nieba, że odrzucił zaaranżowane dla niego małżeństwo i życie swe poświęcił modlitwie, pokucie i służbie ubogim. Współczesny mu kronikarz pisał: „Pragnął raczej należeć do łagodnych i ubogich duchem, których jest królestwo niebieskie, niż do dawnych i potężnych na świecie. Nie pragnął ziemskich zaszczytów ani władzy, nie chciał też nigdy przyjąć ich od ojca bojąc się, aby kolce bogactw, które Pan nasz, Jezus Chrystus nazwał cierniami, nie zraniły ducha ani nie spowodowały zakażenia sprawami świata”. Dobrze, że w czasach, kiedy więcej ceni się .ziemskie zaszczyty i władzę” niż prawdomówność, sprawiedliwość i miłosierdzie, mają Polacy takiego patrona Św. Kazimierz przypomina nam, co jest prawdziwym dobrem i prawdziwą wartością Pokazuje też, że z pobożności eucharystycznej i maryjnej mamy czerpać siły do życia wbrew duchowi tego świata.

7. III ŚWIĘTYCH PERPETUY I FELICYTY, MĘCZENNIC

Kobiety te poniosły męczeństwo na cyrkowej arenie w Kartaginie w roku 203. Św. Perpetua miała zaledwie 22 lata i jeszcze karmiła piersią swego synka kiedy została skazana na śmierć za odmowę złożenia ofiary na cześć cezara Sewera. W kościołach afrykańskich czytano pisany w więzieniu jej dziennik, w którym znajdujemy m.in. piękne świadectwo wiary: „Gdyśmy jeszcze byli w śledztwie, a ojciec nie przestawał mnie przekonywać i odwodzić od mego postanowienia rzekłam: „Ojcze, czy widzisz leżące tam oto naczynie, garnuszek czy coś podobnego?”. Odpowiedział „Widzę”. Ciągnęłam więc dalej: „Czy można go nazwać czym innym niż jest?” Odrzekł: „Nie”. „A więc i ja nie mogę się nazwać czym innym niż jestem, to znaczy chrześcijanką”. Jej ostatnie słowa wzywają nas do łączenia wiary w Boga z miłością do ludzi: „Wytrwajcie w wierze i miłujcie się wszyscy nawzajem, a nie załamujcie się naszymi cierpieniami”.

8.III ŚW. JANA BOŻEGO ZAKONNIKA

Skoro człowiek został stworzony na obraz Boga powinien on Boga naśladować! Ta prosta zasada kierowała życiem św. Jana Bożego (1495-1550) – żołnierza potem księgarza, wreszcie pielęgnującego chorych. Święty wzywa nas, abyśmy, sami doświadczając, szczególnie w czasie wielkopostnym, Bożego miłosierdzia nie ustawali w czynieniu dobra i naśladowali Boga który szczególną miłością darzy ludzi chorych, ubogich i nieszczęśliwych. Św. Jan jest duchowym ojcem Zakonu Bonifratrów – „braci czyniących dobro”.

18.III ŚW. CYRYLA JEROZOLIMSKIEGO, BISKUPA I DOKTORA KOŚCIOŁA

Świętemu biskupowi Jerozolimy zawdzięczamy cykl obszernych Katechez będących świadectwem wiary wczesnego Kościoła w dziewicze poczęcie i narodzenie z Maryi Syna Bożego. Warto przypomnieć, że wiara ta leży u podstaw nauki o godności ludzkiego ciała. „Ten, który stworzył członki, nie wstydził się przyjąć z nich ciała… Czyż ten, który przy tworzeniu człowieka ich dotyka i dlatego się nie wstydzi, miał się wstydzić utworzyć dla siebie święte ciało, tę «zasłonę boskości»? Bogiem jest tai, który i dziś kształtuje płód ludzki… Nic nieczystego nie ma u człowieka, chyba że sam się brudzi przez grzech i nieczystość… Żaden członek ciała nie był przy stworzeniu nieczysty. Niech zamilkną heretycy, którzy oskarżają ciało i samego Stwórcę!”

Wiara w prawdziwe człowieczeństwo Chrystusa pomaga nam lepiej zrozumieć, co znaczą słowa Pisma wiele razy przytaczane przez św. Cyryla : „Nie wiecie, że ciała wasze są świątynią Ducha Świętego, który w was mieszka?” (1 Kor 6, 19). Świątynia naszego ciała musi być czysta i święta, aby Bóg w niej zamieszkał – jak w Maryi, Dziewicy Niepokalanej.

19.III ŚW. JÓZEFA, OBLUBIEŃCA NMP

Niewiele wiemy o tym „mężu głębokiego milczenia”, którego postać utkana ze starotestamentalnych obrazów, pojawia się w Ewangelii dzieciństwa Jezusa. Wiemy, że był on człowiekiem sprawiedliwym, że był prostym cieślą. Najważniejsze było jednak to, że kochał on Maryję, a Maryja kochała jego. Józef był jej dziewiczym oblubieńcem, Jej przyjacielem i opiekunem. Przez fakt, że Maryja weszła w jego życie, wszedł w nie również Jezus, który – jak Jego Matka – zawierzył Mu się bez reszty. Józef stał się dziewiczym, przybranym „ojcem” Syna Bożego.

Jak doskonale musiał on być zjednoczony z wolą Bożą, skoro zostało mu powierzone życie Chrystusa! Jak święty musiał być ten mąż, skoro czytamy w Ewangelii, że Jezus był mu posłuszny! Św. Ambroży podkreśla, że Jezus „był poddany rodzicom, Józefowi i Maryi, z miłości”. Wielu świętych uważa, że Józef ukazuje drogę na skróty do doświadczenia Bożej miłości. Jest nią poświęcenie się Maryi, jednoczenie Maryi, oddanie swego życia na Jej służbę.

25.III ZWIASTOWANIE PAŃSKIE

W Nazaret, z ust dziewicy „poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida” padają najważniejsze słowa, jakie człowiek wypowiedział w swej historii: „Oto ja, służebnica Pańska, niech mi się stanie według Twego słowa.” Kluczem do tajemnicy Wcielenia Boga jest posłuszeństwo człowieka

Maryja „przez swe posłuszeństwo stała się dla siebie i dla całego rodzaju ludzkiego przyczyną zbawienia” – pisał św. Ireneusz. „Syn Boży zstąpił w Twoje łono, kiedy przyzwoliłaś na to swoją wolą. Czekał On u bram Twej woli, abyś otwarta ją przed Nim. Chciał On bowiem przyjść do Ciebie, nigdy by jednak nie wszedł, gdybyś Mu była nie otwarła” – pisała św. Katarzyna Sieneńska. „Nie zna wielkości boskiej ten, kto nie podziwia ducha tej Dziewicy i Jej szerokiego serca. Lęka się niebo, drżą aniołowie, boi się stworzenie, natura przed Nim się chyli – Jedna Panna przyjmuje Boga pod swe serce i zaprasza w gościnę, aby przez to przynieść pokój ziemi, chwałę niebu, zbawienie upadłym, życie umarłym, mieszkańcom ziemi pokrewieństwo z niebianami, wspólnotę Boga z ludźmi” – nauczał św. Piotr Chryzolog.

W świecie, w którym żyjemy, autorytet i posłuszeństwo uważa się za zagrożenie dla człowieka. Jak daleko odszedł świat od dróg Bożego zbawienia, skoro podstawowe cnoty chrześcijańskie uważa za oznaki słabości! Tajemnicę Zwiastowania wspominamy w codziennej modlitwie Anioł Pański.

31.III NIEDZIELA PALMOWA

Ostatni dzień marca jest równocześnie pierwszym dniem Wielkiego Tygodnia, w którym Kościół rozważa tajemnice ostatnich dni życia Jezusa na ziemi. Triumfalny wjazd do Jerozolimy ostatecznie przesądza o losie Jezusa: Pan dobrowolnie przychodzi do miasta, w którym za kilka dni zostanie zdradzony i umęczony. Wie, że tłum śpiewający „Hosanna” będzie niebawem równie zgodnie krzyczał „Ukrzyżuj Go!” Ale ludzka pochwała czy ludzka pogarda nie ma dla Jezusa znaczenia Ważne jest to, że idzie On drogą wyznaczoną przez Ojca Krok po kroku wypełnia wszystko, co napisano o Nim w świętych księgach. Dziś spełnia się proroctwo o królu przychodzącym na osiołku. Spełnia się, aby wypełniło się następne – zapowiadające wywyższenie na krzyżu.

Jedno liczy się w życiu Zbawiciela – wypełnienie woli Ojca Tego chciał nauczyć również nas, kiedy uczył nas swojej modlitwy: Bądź wola Twoja, jako w niebie, tak i na ziemi.

Życie ludzkie pełne jest chwilowych triumfów przeplatanych cierpieniem. Wszystko jest w nim ulotne – jak pochlebstwa tłumu ścielącego płaszcze i palmy przed Panem dosiadającym osiołka. Liczy się jedno: czy czas triumfu lub czas bólu jest czasem pełnienia woli Bożej. Jeśli tak, Bóg prowadzi nas do nieba.

Artykuł pochodzi z Miesięcznika Różaniec – Marzec 1996