2. VI UROCZYSTOŚĆ TRÓJCY PRZENAJŚWIĘTSZEJ
Zbawienie każdego z nas ma strukturę trynitarną: Bóg Ojciec daje nam swego Syna, przez którego napełnia nas darami przynoszącymi owoce na życie wieczne. Czcząc tajemnicę Trójcy Świętej nie traćmy z oczu tej jedynej drogi do królestwa, bowiem o naszej świętości decyduje stopień naszego zjednoczenia z Trójcą Świętą. Maryja, najświętsza, pozostaje tak doskonale zjednoczona z Trójcą, że niektórzy teolodzy stosują do niej wyrażenie „Czwarta osoba Trójcy Przenajświętszej” – zawsze jednak w sensie przenośnym: jako próba wyrażenia swego podziwu dla tej więzi, jaka łączy Matkę Bożą z misterium samego Boga.
6. VI UROCZYSTOŚĆ NAJŚWIĘTSZEGO CIAŁA I KRWI CHRYSTUSA
Pod postacią chleba i wina jest wśród nas Jezus, a przyjmowanie Ciała i Krwi Pańskiej jest wypełnieniem Jego przykazania: „Bierzcie i jedzcie… Bierzcie i pijcie…” Eucharystia to duchowy pokarm, który pozwala nam rozwijać w sobie życie nadprzyrodzone. Chleb ziemski pozwala zachować życie ziemskie i rozwijać się pod względem fizycznym. Pokarm eucharystyczny jest konieczny dla rozwijania mocy duchowych. Jeśli za św. Pawłem życie porównywać do zawodów, jak możemy „ukończyć bieg”, skoro jesteśmy niedożywieni duchowo? Ten, kto miłuje Matkę Najświętszą, niech w uroczystość Bożego Ciała spojrzy na białą Hostię i zrozumie, że jest to Ciało wzięte z Maryi.
13. VI ŚW. ANTONIEGO Z PADWY, KAPŁANA I DOKTORA KOŚCIOŁA
Znamy go jako patrona rzeczy znalezionych, ale jeszcze bardziej jest on „patronem ludzi znalezionych”. Zmarły w 1231 r. skromny franciszkanin nazywał po imieniu grzechy i błędy swego pokolenia, a tysiące słuchaczy jego kazań nawracało się i czyniąc pokutę rozpoczynało nowe życie. Kościoły nie mogły pomieścić tych, którzy przychodzili go słuchać, nauczał więc na rynkach i placach włoskich miast. Nawrócenia grzeszników były największymi cudami, jakich dokonał ten mnich – cudotwórca.
Czy nie jest to znak dla współczesnych duszpasterzy, którzy – zamiast schlebiać słuchaczom i głosić modne „europejskie” poglądy – powinni nazywać zło po imieniu i wzywać ludzi do nawrócenia i pokuty? Ludzie szukają kapłanów i zakonników nie paktujących ze światem, ale wiernych nauce Ewangelii. Instynktownie lgną do tych, którzy – jak Antoni – pomagają ludziom znaleźć Boga.
Św. Antoni, pomóż nam odnaleźć zagubione wartości Ewangelii! Wyproś u Boga gorliwych nauczycieli Prawdy!
14. VI UROCZYSTOŚĆ NAJŚWIĘTSZEGO SERCA PANA JEZUSA
Dzisiejsza uroczystość jest wyznaniem wiary w prawdziwe człowieczeństwo Jezusa – bowiem jedynie człowiek ma serce, które jest mieszkaniem Boga. Wyznajemy też dziś wiarę w miłość Chrystusową do każdego z nas, w najświętszą miłość, bo w miłość Najświętszego Serca. W Litanii do Serca Jezusa próbujemy nazwać miłość Chrystusa i odwołujemy się do niej świadomi grzeszności naszych serc. Nie jesteśmy, jak chcą niektórzy, partnerami Boga, mającymi oczywiste prawo do obcowania z Nim. Jego miłość jest nie tylko przez nas niezasłużona, ale jest miłością wbrew i mimo naszej niewierności.
15. VI WSPOMNIENIE NIEPOKALANEGO SERCA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY
Jest jedno serce, niepokalane i nigdy nie skalane grzechem. Serce, które nie zna pogardy, nienawiści czy obojętności. To serce Maryi, która mogła być partnerem Boga do tego stopnia, że Bóg poprosił Ją o bycie Matką Jego Syna. Jej Niepokalane Serce jest dla nas „ucieczką i pomocą” oraz drogowskazem, co każdy z nas musi czynić. Mamy oczyścić swe serca… Mamy uczynić je mieszkaniem miłości… Tak głosi orędzie z Fatimy, które Jan Paweł II nazwał „orędziem naszego wieku”.
24. VI UROCZYSTOŚĆ NARODZENIA ŚW. JANA CHRZCICIELA
Każde narodziny są wielkim świętem. W niepamięć historii idą jednak daty urodzin tych, którzy pisali ludzkie dzieje krwią i nienawiścią. Pamiętamy zaś o tych, których życie zaowocowało dobrem. Dlatego corocznie wspominamy narodziny Jana Chrzciciela. On bowiem został nazwany przez Jezusa „największym z ludzi”. Ta pochwała rewiduje obowiązujące z końcem XX wieku kryteria wielkości człowieka. Zauważmy: Jan nie był bogaty, nie był człowiekiem sukcesu, nie korzystał z żyda. Jego wielkość polega na wiernym wypełnieniu swego powołania. Dlatego on, św. Józef, Matka Najświętsza zasiadają na tronie chwały z Jezusem.
27. VI MATKI BOŻEJ NIEUSTAJĄCEJ POMOCY
Obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy znaleźć można chyba w każdym kościele, a środowe nabożeństwa do „Matki gotowej nam nieustannie pomagać” ściągają do świątyń rzesze wiernych. Uciekamy się do Matki, która wie, co to jest ból i lęk, na jej rękach spoczywa bowiem Dziecię przestraszone widokiem narzędzi przyszłej męki, które ukazują aniołowie. Maryja rozumie nasze bóle i chce pomóc nam odkryć zbawczy wymiar Chrystusowego krzyża albo, jeśli taka jest wola Boża, odsunąć od nas i naszych bliskich duchowe czy fizyczne cierpienie. Klękając przed Jej obrazem pamiętajmy, że największym cudem, jaki może Ona nam wyjednać, jest uczynienie zła (bo cierpienie jest złem!) narzędziem prawdziwego dobra i drogą do wiecznego szczęścia.
27. VI ŚW. CYRYLA JEROZOLIMSKIEGO
Długa jest lista zasług św. Cyryla, biskupa Aleksandrii zmarłego w 444 r. To wielki obrońca godności Matki Najświętszej i główny architekt Soboru Efeskiego (431 r.), który ogłosił jako dogmat, że Maryja jest Matką Bożą – a więc nie tylko urodziła człowieka, lecz i Boga. Cyryl jest autorem najsłynniejszego kazania maryjnego w starożytności: „Witaj, Bogarodzico, Dziewico Maryjo, czcigodny świata klejnocie, światło, co nie gaśnie… Dzięki Tobie czczona jest Trójca, dzięki Tobie na całym świecie hołd odbiera krzyż drogocenny!”
28. VI ŚW. IRENEUSZA BISKUPA I MĘCZENNIKA
Zmarły z końcem II w. biskup Lionu żył w czasach rodzenia się myśli maryjnej Kościoła. W jego pismach znajdujemy porównanie Maryi do Ewy. Święty nawiązał do Pawiowego porównania Chrystusa do nowego Adama i zastosował je do Maryi, ukazując Ją jako nową Ewę – matkę żyjących. Jego myśl powtarza prefacja ze Mszy o Najświętszej Maryi Pannie.
29. VI UROCZYSTOŚĆ ŚW. APOSTOŁÓW PIOTRA I PAWŁA
W Kościele jest miejsce dla każdego, a każda cecha ludzkiej osobowości może stać się narzędziem w rękach Boga. Świętość nie wymaga więc wrodzonych predyspozycji. Po ludzku patrząc, niewiele powinno łączyć prostego, nieokrzesanego i wybuchowego rybaka z Galilei z wielkim erudytą ze szlachetnego rodu. A jednak Piotr i Paweł stali się filarami Kościoła, Pan wyznaczył im bowiem apostolską misję i niejako „uzupełnił” Piotra Pawłem, a Pawła Piotrem. Jednego posłał do Żydów, drugi stał się Apostołem pogan. Na wzór świętych Piotra i Pawła uczmy się kochać nasz charakter i talenty i czyńmy je narzędziem w służbie Kościoła.
Artykuł pochodzi z Miesięcznika Różaniec – Czerwiec 1996
Wydawnictwo Sióstr Loretanek POLECA
Lectio Divina na Każdy Dzień Roku Tom 13
Giorgio Zevini, Pier Giordano Cabra
Księga dla księży proboszczów i opiekunów wspólnot Żywego Różańca. Dzięki niej można prowadzić uporządkowaną dokumentację, która daje rzeczywisty obraz Żywego Różańca działającego na terenie parafii. Zawiera fragmenty Ceremoniału Żywego Różańca oraz gotowe tabele do wpisywania danych personalnych poszczególnych róż różańcowych wraz z kalendarium najważniejszych wydarzeń. Powinna się znależć w każdej kancelarii parafialnej.
