11 VII ŚW. BENEDYKTA
Jego słynna Reguła, łącząca pracę i modlitwę z życiem we wspólnocie, stanęła u podstaw rozwoju monastycyzmu w całej Europie zachodniej. Św. Benedykt zalecał mnichom przede wszystkim pokorę, posłuszeństwo i życie wspólne; zakonnicy mieli oddawać się czytaniu Biblii, modlitwie, pracy intelektualnej i fizycznej. Warto zwrócić uwagę na fakt, że św. Benedykt podniósł do niezwykłej godności właśnie pracę fizyczną, do której w jego czasach odnoszono się z jawną pogardą. Tymczasem święty widział w niej nie tylko pożyteczne zajęcie, lecz także możliwość udziału w boskim stwarzaniu oraz narzędzie w osiąganiu świętości.
W tym roku obchodzimy czterechsetną rocznicę wydania pierwszego polskiego tłumaczenia całości Reguły św. Benedykta. Zawiera ona ważne wskazówki dla osób nie tylko zakonnych, ale i świeckich Między innymi św. Benedykt upomina tych którzy niesłusznie gardzą dziś robotnikami i rolnikami; ich praca ma godność, którą potrafił dostrzec dzisiejszy patron. Kto z lekceważeniem odnosi się do pracy fizycznej, ten z pewnością nie jest jeszcze święty. Kto zaś wykonuje zwykłe zajęcia, niech widzi w nich służbę samemu Bogu, aby jego praca stała się środkiem do osiągnięcia świętości.
15 VII ŚW. BONAWENTURY
Św. Bonawentura (1217-1274) napisał w jednej ze swoich sentencji: „Otwórz oczy, wytęż słuch swego ducha, otwórz usta i uczyń wrażliwym swoje serce, byś we wszystkich stworzeniach mógł widzieć, słyszeć, chwalić, kochać i czcić, wielbić i sławić swego Boga, żeby cały świat nie powstał przeciw tobie”. Św. Bonawentura ukazuje, w jaki sposób mamy korzystać z kontaktu z pięknem przyrody, by znajdować w niej ślady Boga. Franciszkanin z XIII w. może stać się patronem naszego wakacyjnego odpoczynku.
17 VII ŚW. JADWIGI
Po raz pierwszy czcimy ją już niejako błogosławioną, lecz jako świętą, bowiem podczas swej czerwcowej pielgrzymki do Ojczyzny Jan Paweł II kanonizował ją i dał całemu Kościołowi jako wzór do naśladowania Królowa Jadwiga została bowiem zaliczona przez Papieża do tych, którzy żyli, jak przystoi świętym” (Ef 5, 3), przyoblekli się, jako wybrańcy Boży, święci i umiłowani, w tkliwe miłosierdzie, w dobroć, w pokorę, w łagodność i w cierpliwość (por. Kol 3,12). Rozważając życie św. Jadwigi i ucząc się od niej miłości i posłuszeństwa, możemy pewnie kroczyć drogą doskonałości.
25 VII ŚW. JAKUBA APOSTOŁA
Legendy przypisują św. Jakubowi piękną postawę, którą dziś nazwalibyśmy postawą szacunku i ekumenicznego dialogu. Kiedy bowiem przyprowadzono do niego Hermogenesa, czarnoksiężnika usiłującego go zgładzić, św. Jakub rzekł do niego: ,Jdź swobodnie, dokąd chcesz, my bowiem nie chcemy nawracać nikogo wbrew jego woli”. A kiedy Hermogenes prosił go o podarowanie mu czegoś, co chroniłoby go przed zemstą diabłów, Jakub dał mu własną laskę. Może kogoś dziwić, że zamiast pozbyć się raz na zawsze wielkiego wroga Kościoła, święty puszcza go wolno, i to jeszcze z podarunkami! Ale zly czarnoksiężnik odszedł po to, by przynieść Apostołowi swoje księgi, objąć go za nogi i obiecać pokutę. Jakub okazał się wiernym uczniem Jezusa, który kazał nie odpłacać ziem za zło, krzykiem na krzyk, ciosem za cios; w ten sposób bowiem nie niszczy się zła, ale się je mnoży! Zło zwycięża się tylko dobrem.
26 VII ŚW. JOACHIMA I ANNY
Złączenie w jednym wspomnieniu tych dwojga małżonków i rodziców Najświętszej Maryi Panny przypomina nam o wielkim zadaniu każdego męża i żony. Skoro stają się „jednym ciałem” (co w języku biblijnym można by lepiej oddać jako stanie się jednym światem”), to żadne z nich nie może osiągnąć prawdziwej świętości bez drugiego. Małżonkowie mają się wzajemnie wspierać w dążeniu do świętości, są odpowiedzialni za siebie nawzajem, a chwała jednego małżonka jest chwałą także drugiego. Oby w Bożej księdze świętych było jak najwięcej takich podwójnych wspomnień jak dzisiejsze. Oby było jak najwięcej świętych małżeństw, ich owocem będą bowiem również święte dzieci, jak córka Joachima i Anny, która zasłużyła na tytuł Najświętszej.
15 VIII WNIEBOWZIĘCIE NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY
Wiara w przebywanie Maryi duszą i ciałem w niebie jest dla nas światłem nadziei wśród doczesnych utrapień. Za zasłoną tego, co czasowe, ukrywa się wymiar wieczności, do którego daje nam dostęp wiara. Jej umocnieniem jest wielki znak dany nam przez Boga: Niewiasta Wniebowzięta, która uprzedziła nas w drodze do królestwa Bożego i która pomaga nam w naszej wędrówce ku nieba. Myśli te wyraża anonimowy czciciel Maryi z Kościoła Przedchalcedońskiego: „Maryjo Dziewico, opisywanie Twej chwały nie miałoby końca, gdyby było dokładne!… Maryjo Dziewico, bardziej wonna od kwiatu róży! Jako pielgrzym nie dokończę pisania ku Twojej chwale… Podnieś mnie ku górze, abym nie spadł w dół… Odziana łaską i majestatem, umocnij swą pomocą słabość mego życia… Zabierz mnie do nieba, żebym nie został opuszczony na ziemi… Maryjo, szabacie, odpoczynku umęczonych trudem!”
19 VIII ŚW. JANA EUDESA
Św. Janowi (XVII w.) zawdzięczamy rozwój kultu Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny. Jego miłość do Matki Bożej była owocem szczególnego zjednoczenia z Jezusem. Tak o tym pisał: „On nie tylko należy do ciebie, ale jeszcze więcej: On chce być w tobie i rządzić w tobie… Chce, aby w twym oddechu był Jego oddech, aby Jego serce było w twoim sercu, Jego dusza w twojej duszy, tak abyś rzeczywiście mógł «wielbić Go w swoim ciele»”. Może dopiero w tak głębokim zjednoczeniu „Matka Chrystusa według ciała” – jak nazywają Maryję Ojcowie Kościoła – staje się Matką każdego ucznia Jezusowego…
20 VIII ŚW. BERNARDA
„Miłość nie szuka powodów miłości poza samą miłością. Nie szuka też owoców, bo sama jest swoim owocem i swoją radością. Kocham, ponieważ kocham. Kocham, abym mógł kochać”. To wyznanie św. Bernarda stawia go wśród największych mistrzów życia wewnętrznego. Znamienne, że Bernard z Clairvaux wspiął się na niezwykłe wyżyny świętości przede wszystkim dzięki swej pobożności maryjnej, którą uczynił kluczem nie tylko do rozwiązania najtrudniejszych zagadnień teologicznych (np. spór, kto jest antypapieżem), ale również społecznych (np. zgaszenie powstania we Włoszech, zakończenie pogromu Żydów w Niemczech) i politycznych (np. pogodzenie pretendentów do tronu niemieckiego, zakończenie wojny Roberta Sycylijskiego przeciw papieżowi). Oddani Maryi potrafią czerpać z przykładu Jej życia i z „Magnificat” mądrość religijną, społeczną i polityczną.
VIII NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY CZĘSTOCHOWSKIEJ
Przyjrzyjmy się tej niezwykłej ikonie. Matka trzyma na lewej ręce Jezusa, prawą wskazuje na Niego. Syn siedzi na ręku Maryi jak na tronie i naucza. W jednej ręce trzyma księgę Pisma Świętego, drugą wznosi w geście wyjaśniania może napominania. Ta maryjna ikona mówi: „Jestem drogowskazem ku Synowi. On jest drogą prawdą życiem. On ma słowa życia, życia wiecznego. Patrzę ci w oczy głęboko, przyciągam spojrzeniem, ale nie do siebie. Chcę, abyś spojrzał na Jezusa. On cię nauczy, jak żyć. On wskaże drogę”.
I każe czcicielowi Maryi sięgnąć po Pismo Święte, by rozważać je jak Ona.
29 VIII MĘCZEŃSTWO ŚW. JANA CHRZCICIELA
Tradycja Kościoła mówi o nim: „Ten, który objawiał Boga”. To krótkie zdanie weryfikuje życie każdego chrześcijanina. Nasza codzienność ma objawiać ludziom Boga: Jego miłość, moc, sprawiedliwość, miłosierdzie, ufność, cierpliwość…
Artykuł pochodzi z Miesięcznika Różaniec – Wakacje 1997 r.
Wydawnictwo Sióstr Loretanek POLECA
Z Duchem Świętym w codzienności
ks. Witold M. Okrasa
Album dedykowany jest tym, którzy korzystając z Pisma Świętego i obrazów pragną głębiej poznawać oraz doświadczać bogactwa działania Ducha Świętego we własnym życiu. Duch Święty jest dla każdego i ma dla nas różnorakie dary, a przede wszystkim On sam jest Darem dla wierzących.
