Kalendarium Maj 1996 r.

Maj jest miesiącem poświęconym Matce Bożej. Cały Kościół przyłącza się do wielkiej pieśni chwały, jaka wznosi się od łąk pokrytych dywanami kwiatów, lasów rozśpiewanych szumem drzew i głosami ptaków. Człowiek – korona stworzenia – przyłącza się do tej pieśni poprzez nabożeństwa majowe, w których przyzywa Maryję jako niezawodną Orędowniczkę u Boskiego Syna.

3. V NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY, KRÓLOWEJ POLSKI

W dniu 1 kwietnia 1656 r. król Jan Kazimierz, po ślubach złożonych w katedrze lwowskiej przed cudownym obrazem Matki Bożej Łaskawej i po procesjonalnym przejściu do kościoła Jezuitów, w obecności nuncjusza papieskiego uroczyście oddał kraj pod opiekę Maryi i ogłosił Ją Królową Polski.

Ta historyczna data nie jest jednak początkiem uznawania Maryi za Królową naszej ojczyzny, lecz raczej jego konsekwencją. Już w notatkach Długosza znajdujemy określenie „Królowa Polski”. Podobnie pisał o niej w XVI w. Grzegorz z Sambora. Przecież pierwszym hymnem wiodącym rycerzy polskich do boju była Bogurodzica, a pierwsza świątynia na naszych ziemiach została wzniesiona pod Jej tytułem.

Rok 1656 nie był jedynym aktem zawierzenia Polski Maryi jako Królowej. 8 września 1717 r. Rzeczpospolita ponowiła swój akt przywiązania do Matki Bożej, a 27 listopada 1920 r. – w obliczu zagrożenia inwazją sowiecką – raz jeszcze ogłoszono Maryję Królową Polski. W trzechsetletnią rocznicę ślubów w 1956 r. Jana Kazimierza Polacy odnowili zawierzenie całego kraju Maryi.

Dziś przypada 30. rocznica milenijnego oddania się narodu w roku 1966 w macierzyńską niewolę za wolność Kościoła w świecie i w Polsce.

Tytuł Królowej Polski ma nie tylko mocne podstawy dogmatyczne. Jest on owocem doświadczenia naszego narodu, czemu daje wyraz oracja mszalna: ,3oże, Ty dałeś narodowi polskiemu przedziwną pomoc i obronę…” Uciekajmy się pod obronę Świętej Bożej Rodzicielki, a naszej Królowej, pamiętając jednak, że Królowej zobowiązani jesteśmy miłość, cześć i posłuszeństwo.

6. V ŚW. APOSTOŁÓW FILIPA I JAKUBA

Apostoł Filip cieszył się szczególnym zaufaniem Jezusa. Ewangelie zanotowały kilka ich rozmów, a także fakt, że kiedy poganie chcieli zobaczyć Jezusa, prosili o pośrednictwo tego właśnie Apostoła. Z kolei Apostoł Ja° kub Młodszy był krewnym Jezusa I synem siostry lub brata św. Józefa – i pochodził z Nazaretu. To właśnie jego matka – „Maria, żona Kleofasa” stała razem z Maryją pod krzyżem. Sam Jakub nazywał się jednak nie „bratem” Jezusa, ale Jego „sługą”.

Obaj dzisiejsi patronowie są dla nas świadkami Chrystusa i przykładem wiernego wypełniania swego powołania aż po męczeńską śmierć.

8. V ŚW. STANISŁAWA BISKUPA I MĘCZENNIKA

Główny patron Polski urodził się ok. 1030 r. w Szczepanowie w rodzinie rycerskiej. Po odbytych studiach przyjął święcenia kapłańskie, a w 1070 r. został wybrany biskupem Krakowa. Wincenty Kadłubek podaje, że król Bolesław Śmiały nie dbał o swój lud, że kazał swoim rycerzom długie lata i miesiące spędzać przy swoim boku na walkach poza krajem, pozostawiając swe ziemie na łup grabieżców i bandytów oraz doprowadzając wiele osamotnionych kobiet do wiarołomstwa. Pomimo próśb rycerstwa król nie chciał wracać do Polski. Wówczas wielu jego rycerzy zaczęło go chyłkiem opuszczać, tęskniąc za domem. Po przybyciu do Krakowa Bolesław Śmiały krwawo mścił się na zbiegach i na wiarołomnych kobietach. „Od tyrańskiego miecza polała się krew” – notują kroniki. Wtedy po stronie ludu stanął biskup Stanisław. Kiedy nie pomogły upomnienia, rzucił na króla klątwę wykluczającą go z Kościoła i pozbawiającą władzy. Św. Stanisław przerwał krwawą rzeź, ale za ocalenie swego ludu sam zapłacił najwyższą cenę. Rozgniewany król wpadł do kaplicy na Skałce i „świętego męża, odprawiającego Mszę świętą, okrutnie zgładził swoim mieczem, a wywlókłszy ciało jego z kaplicy, poćwiartował je”.

Już z górą dziewięćset lat św. Stanisław pozostaje dla Kościoła w Polsce wezwaniem do stawania w obronie swoich owiec. W polską historię wpisane zostało hasło: „Kościół w służbie narodu”. Tak było w okresie zaborów, germanizacji, rusyfikacji, w czasie powstań narodowych, podczas drugiej wojny światowej, w epoce komunizmu i w czasach stanu wojennego. Św. Stanisław, patron Polaków, jest pierwszym biskupem i kapłanem, który oddał życie za swoich braci. Za nim poszło wielu, wielu innych. Ostatnim z nich jest ks. Jerzy Popiełuszko…

11. V NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY ŁASKAWEJ

Anioł Gabriel powiedział do Maryi: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski”. Maryja na mocy Niepokalanego Poczęcia i szczególnych łask i darów, którymi obdarzył Ją Bóg, jest wypełniona łaską. Tytuł „Najświętszej Maryi Panny Łaskawej” – pod którym Maryja jest czczona w obrazie z kościoła Jezuitów jako Patronka Stolicy – wyraża przekonanie Kościoła, że Maryja dzieli się z nami jako Matka tym dobrem, które posiada. Uciekając się do Niej możemy być pewni, że zawsze otrzymamy od Niej potrzebne łaski.

Niech Maryja będzie dla nas wzorem w pielęgnowaniu łaski, wzrastaniu w łasce i w czynieniu dobra.

13. V MATKI BOŻEJ FATIMSKIEJ, 15. ROCZNICA OCALENIA ŻYCIA PAPIEŻA

W tym dniu w 1917 r. Matka Najświętsza objawiła się po raz pierwszy fatimskim dzieciom: Hiacyncie, Franciszkowi i Łucji. Objawienia powtarzały się 13 dnia kolejnych miesięcy do października, w którym sześćdziesiąt tysięcy ludzi było świadkami zapowiedzianego przez Matkę Bożą cudu wirującego słońca. Maryja przekazała w Fatimie orędzie, które Jan Paweł II nazwał „orędziem wieku”. Orędzie fatimskie jest wezwaniem do nawrócenia i pokuty, do odmawiania Różańca i do wynagrodzenia Bogu przez przyjmowanie codziennych cierpień w intencji zadośćuczynienia, poświęcenie się Niepokalanemu Sercu Maryi oraz nabożeństwo pierwszych sobót.

13 maja 1981 r. miał miejsce zamach na życie Ojca Świętego. Jak wyznał sam papież, to Matka Boża ocaliła jego życie. Jedna z kul wyjętych z jego ciała znajduje się w koronie Matki Bożej Fatimskiej, a przestrzelony pas jego sutanny został ofiarowany jako wotum na Jasną Górę.

16. V WNIEBOWSTĄPIENIE PAŃSKIE

Jezus wstąpił do nieba. Jest to znakiem, że zakończył swoją misję na ziemi, którą przekazał teraz Kościołowi. Poprzez sakramentalną posługę Kościoła jest On wśród nas ze swoją mocą uzdrawiania, nauczania, odpuszczania grzechów, prowadzenia do domu Ojca: „Jestem z wami aż do skończenia świata”. W tym dniu rozpoczęła się epoka Kościoła.

Kto kocha Jezusa, nie może nie kochać Kościoła. Kto chce słuchać Jezusa, ten musi słuchać Kościoła.

24. V NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY, WSPOMOŻYCIELKI WIERNYCH

Kościół wprowadził ten tytuł do Litanii Loretańskiej na pamiątkę zwycięstwa floty chrześcijańskiej nad armadą turecką pod Lepanto w 1571 r.

Maryja ochrania Kościół i papieża. Okazała się „wspomożeniem” Jana Pawła II w dniu 13 maja 1981 r„ kiedy – jak sam mówił – „w sposób szczególny odczuł Jej macierzyńską opiekę”. A czyż i w naszym życiu nie okazuje się Ona ratunkiem i pomocą? Przecież jest naszą Matką.

26. V ZESŁANIE DUCHA ŚWIĘTEGO

Wokół Maryi, Matki Kościoła (którą pod tym tytułem czcimy w dniu następnym), zebrali się uczniowie Jezusa, by na modlitwie oczekiwać obiecanego daru Ducha Świętego. Duch Święty zstąpił na nich jako owoc odprawienia „pierwszej nowenny” – po dziewięciu dniach modlitwy z Maryją. Uroczystość dzisiejsza jest dla nas zachętą do powierzania w nowennach Bogu przez ręce naszej Matki wszystkich ważnych intencji. Bóg nie odmówi nam swego Daru: Ducha umiejętności, bojaźni Bożej, pobożności, męstwa, rozumu i mądrości.

31. V NAWIEDZENIE NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY

Święto, którego treść stanowi druga tajemnica radosna Różańca, jest dla nas świętem-przewodnikiem po drogach życia. Nawiedzenie Elżbiety przez Maryję jest bowiem spotkaniem dwóch ludzi, których prowadzi Duch Boży, a jego owoce również są owocami Ducha. Jest spotkaniem, które zwołuje Duch Święty. Jest tym, czego dziś potrzebujemy: miejscem prawdziwej wspólnoty, miłości i służby. Módlmy się, aby Kościół stał się dla nas miejscem takiego spotkania – spotkania, w którym rozbrzmiewa „Magnificat” urzeczywistniające wśród nas maryjną zapowiedź wyzwolenia człowieka z poniżenia i niesprawiedliwości. Bo kiedy na wzór Maryi poddamy się prowadzeniu Ducha Bożego, a w naszym sercu zamieszka Jezus niosący zbawienie naszym bliźnim, wówczas zbierać będziemy owoce z drzewa hymnu Matki Bożej: miłosierdzie i sprawiedliwość. Trzeba tylko zapomnieć o sobie, a przypomnieć sobie o bliźnich, choćby tych najbliższych…

Artykuł pochodzi z Miesięcznika Różaniec – Maj 1996