Fatima leży dwie godziny drogi od Lizbony. Teren górzysty, wysuszony, nagrzany słońcem. Strzelista bazylika Fatimy widoczna jest z daleka. Otaczają plac, który na pierwszy rzut oka przypomina rzymski Plac św. Piotra, z kolumnadą podobną do kolumnady Berliniego. W ogromnym półkolu, dwukrotnie większym niż plac przed bazyliką św. Piotra znajdują się dwa najważniejsze fatimskie skarby: stary dąb górski, przy którym objawiła , się Matka Boża, oraz Jej cudowna figura. Wszystko tutaj przypomina historię sprzed siedemdziesięciu kilku lat.
Fatima była wówczas nieznaną wioską, zabudowaną lichymi domostwami. Na kamienistych zboczach gór, pokrytych dość skąpo roślinnością, wypasano owce i krowy. W przysiółku Aljustrel, leżącym dwa km od Fatimy, mieszkał Antoni dos Santos z żoną Marią-Różą, z domu Marto, oraz córką Łucją, urodzoną w 1907 r. W innym, na drugim końcu wioski, nieco zamożniejszym domu Martów, mieszkali Hiacynta i Franciszek. Tej trójce wielokrotnie ukazywała się Matka Boska.
Pierwszy raz stało się to wiosennego dnia 1916 r. Padał deszcz i dzieci schroniły się w grocie zwanej Cabeco (Wielka Głowa), w lasku oliwnym, należącym do chrzestnego ojca Ługi. Kiedy ustała ulewa i wyszło słońce, dzieci zobaczyły nad drzewami światło przybierające postać młodzieńca. Kiedy ten zbliżył się do nich, powiedział: „Nie bójcie się, jestem Aniołem pokoju! Módlcie się ze mną”. Ukląkł i czołem dotknął ziemi. Dzieci uczyniły to samo. Odczuły potężną obecność Boga. Anioł zjawił się jeszcze dwukrotnie.
W czasie drugiego widzenia, 13 czerwca 1917 r., Maryja powierzyła Łucji sekret: Franek i Hiacynta pójdą wkrótce do nieba, a za pośrednictwem Łucji ludzie poznają i będą czcić Niepokalane Serce Maryi.
Z dziećmi wybrało się do Cova da Iria wielu wieśniaków. Wieść o wydarzeniu rozeszła się szybko po okolicy. Trzecie widzenie, 13 lipca, przyciągnęło już tysiące ludzi. Wielu zauważyło chmurkę, która nagle zatrzymała się nad miejscem objawień, słońce się zaćmiło, temperatura spadłą choć działo się to w samo południe.
Dzieciom powierzono w tym dniu sekret składający się z trzech części. Dwie z nich wyjawiła Łucja po dwudziestu pięciu latach. Dotyczyły wizji piekła oraz wojny.
Zapowiedziane przez Maryję światło Łucja widziała jak zresztą wszyscy w Europie środkowej i zachodniej, nocą z 25 na 26 stycznia 1938 r. Nie znamy do dzisiaj trzeciej części sekretu; być może dotyczy on czasów po II wojnie światowej. Spisany własnoręcznie przez Łucję tekst został zamknięty w opieczętowanej kopercie i spoczywa w watykańskim archiwum.
13 października 1917 r. Matka Boża wyjawiła, że jest Królową Różańca, i poprosiła, by w tym miejscu wybudowano kaplicę na Jej cześć. Kiedy odchodziła, zebrani widzieli „cud ze słońcem”, bajeczny taniec wśród snopu różnokolorowych promieni. Zjawisko powtórzyło się trzykrotnie, a następnie słoneczna kula oderwała się od firmamentu i toczyła po nieboskłonie. Tłum ludzi upadł na kolana, modląc się głośno. Wszystkich ogarnęło dziwne uczucie szczęścia
Odtąd Fatima staje się miejscem pielgrzymek. Ludzie budują kapliczkę w miejscu objawień; przychodzą tam codziennie, modlą się i śpiewają. Władze świeckie wydają jednak zakaz gromadzenia się w Cova da Ma, a nawet nasyłają zbirów, którzy wysadzają kapliczkę w powietrze przy użyciu dynamitu. Wójtowie otrzymują polecenie nieprzepuszczania nikogo do Fatimy. Mimo to 13 maja 1922 r., w piątą rocznicę objawień, przybyło tu sześćdziesiąt tysięcy ludzi. Widok ruin kapliczki wywołał tak wielkie oburzenie, że natychmiast postanowiono wybudować nową. Wszelkie zakazy wywołują skutek wręcz odwrotny. Nie byłoby jednak tak błyskawicznego rozwoju czci Maryi w Fatimie, gdyby nie liczne uzdrowienia, które się tu dokonały.
Komisja kościelna, która rozpoczęła pracę 3 maja 1922 r. złożyła swój raport dopiero po siedmiu latach. Na jego podstawie biskup Leiria wydał 13 maja 1930 r. oficjalny dokument, w którym potwierdził autentyczność objawień.
Jednak dopiero za pontyfikatu Piusa XII nastąpił zasadniczy zwrot w ustosunkowaniu się Stolicy Apostolskiej do objawień fatimskich.
W 1942 r., na 25-lecie objawień, Pius XII mówił przez radio o „tej świętej Górze z Fatimy, oazie woniejącej balsamem wiary i pobożności”.
Nowego znaczenia nabrała Fatima obecnie, po zamachu na Jana Pawła II, zawierzeniu świata Niepokalanemu Sercu Maryi 25 marca 1984 r. oraz w konsekwencji – upadku imperium komunistycznego.
***
FATIMA DZIŚ
Dzięki objawieniom z 1917 r. Fatima, mała wioska w środkowej Portugalii, stała się szybko znana poza jej granicami. Dziś jest jednym z największych sanktuariów maryjnych świata. Rocznie odwiedza ją około 4 milionów pielgrzymów i turystów, przy czym największe nasilenie tego ruchu przypada na 13 maja i 13 października – rocznice rozpoczęcia i zakończenia objawień. W czasie trzech wizyt papieskich w sanktuarium było każdorazowo milion osób. Na miejscu jest 28 hoteli i pensjonatów, dysponujących jednorazowo 3,5 tysiąca miejsc noclegowych różnego standardu. Bazę tę uzupełniają jeszcze pola namiotowe i kempingi z kilkunastoma tysiącami miejsc. Główną świątynią w Fatimie jest neoklasycystyczna bazylika, konsekrowana w 1947 r. Kolumnada, podobna do tej z placu św. Piotra w Rzymie, zamyka część placu o wymiarach 540 na 160 m, na którym może się zmieścić do 300 tysięcy osób. Przy bazylice istnieje muzeum figur woskowych, w którym można zobaczyć 28 odtworzonych z wosku scen objawień z 1917 r. Obsługę duchową i materialną pielgrzymów zapewniają na miejscu trzy żeńskie zgromadzenia zakonne: Sióstr Wynagrodzicielek Matki Bożej Bolesnej, Misjonarek Eucharystycznych z Nazaretu i Służek Matki Bożej Fatimskiej. Pracują one w należących do sanktuarium domach dla pielgrzymów świeckich i duchownych: Matki Bożej Bolesnej, Matki Bożej z Góry Karmel, Nawiedzenia, św. Michała i św. Anny oraz częściowo w Ośrodku Duszpasterskim im. Pawła VI. Placówkę otworzył Jan Paweł II 13 maja 1982 r. Jest przeznaczona do badań nad orędziem fatimskim i problemami dzisiejszego świata. Ma dwie sale konferencyjne na ponad 2,1 tysiąca i na 700 miejsc oraz stołówkę i miejsca noclegowe dla ponad 400 osób. Własne domy z pewną liczbą miejsc noclegowych ma też w Fatimie 67 różnych zakonów i zgromadzeń zakonnych. Fatima znajdowała się początkowo na terenie diecezji lizbońskiej, a od 1545 roku – w diecezji Leiria. Istniała ona do 1881 roku, kiedy to ówczesne władze kraju zlikwidowały ją. Odrodzenie biskupstwa leiryjskiego nastąpiło 17 stycznia 1918 roku. 13 maja 1984 roku Jan Paweł II do tytułu diecezji dodał jeszcze Fatimę dla podkreślenia rangi tego miejsca. – KAI –
Artykuł pochodzi z miesięcznika Różaniec – Listopad 1995
Wydawnictwo Sióstr Loretanek POLECA
Przy Niepokalanym Sercu Maryi
o. Stanisław Przepierski OP
Wspomnienia o Jezusie, wyryte w duszy Maryi, towarzyszyły Jej w każdej okoliczności, sprawiając, że powracała myślą do różnych chwil swego życia obok Syna – pisał św. Jan Paweł II. Gdy w pierwsze soboty miesiąca zaczniemy dotrzymywać towarzystwa Bożej Matce w rozważaniu tajemnic różańca, wejdziemy na drogę duchowości Jej Niepokalanego Serca. Zawarte w tej książce rozmyślania o. Stanisława Przepierskiego OP mogą sprawić, że kwadrans przy Niepokalanym Sercu Maryi stanie się dla nas głębokim modlitewnym przeżyciem.
