„Czyż można bowiem głosić Ewangelię pojednania, nie dążąc zarazem czynnie do pojednania chrześcijan? To prawda, że Kościół przynaglany przez Ducha Świętego i mocny obietnicą, iż nic nie zdoła go zwyciężyć, głosił i nadal głosi Ewangelię wszystkim narodom, ale jest też prawdą, że musi zmagać się z trudnościami wynikającymi z podziałów. Czyż niewierzący, stykając się z misjonarzami, którzy nie zgadzają się ze sobą nawzajem, choć wszyscy powołują się na Chrystusa, będą umieli przyjąć prawdziwe orędzie? Czy nie pomyślą, że Ewangelia, choć jest przedstawiana jako podstawowe prawo miłości, stanowi raczej przyczynę podziału? Kiedy stwierdzam, że dążenie ekumeniczne jest dla mnie jako dla Biskupa Rzymu «jednym z priorytetów duszpasterskich” mojego pontyfikatu, myślę o tym, jak poważną przeszkodę stanowi podział dla głoszenia Ewangelii” (Jan Paweł II, Ut unum sint 98-99).

Chrześcijańska Wspólnota, która wierzy w Chrystusa i z ewangeliczną gorliwością pragnie zbawienia ludzkości, w żadnym przypadku nie może zamknąć się na wezwanie Ducha, który kieruje wszystkich chrześcijan ku pełnej i widzialnej jedności. Jest to jeden z nakazów miłości, który trzeba wypełnić do końca. Ekumenizm nie jest wyłącznie wewnętrzną sprawą Wspólnot chrześcijańskich. Jest to sprawa miłości, którą Bóg w Jezusie Chrystusie pragnie ogarnąć całą ludzkość, a więc stawianie przeszkód tej miłości jest zniewagą wobec Niego i wobec Jego zamiaru zgromadzenia wszystkich w Chrystusie. Jak napisał papież Paweł VI do Patriarchy ekumenicznego Atenagorasa I: «Niech Duch Święty prowadzi nas drogą pojednania, aby jedność naszych Kościołów stawała się coraz jaśniejszym znakiem nadziei i pocieszenia dla całej ludzkości» (Ut unum sint, 99).

17 stycznia Ojciec Święty podczas środowej audiencji generalnej zaapelował do wszystkich o włączenie się do modlitwy o jedność chrześcijan na całym świecie. Wystąpienie Papieża rozpoczął cytat z księgi Apokalipsy: „Aniołowi Kościoła w Laodycei napisz: To mówi Amen, Świadek wiemy i prawdomówny, Początek stworzenia Bożego: znam twoje czyny, że ani zimny, ani gorący nie jesteś. Obyś był zimny albo gorący! A tak, skoro jesteś letni i ani gorący ani zimny, chcę cię wyrzucić z mych ust Ty bowiem mówisz: «Jestem bogaty» i «wzbogaciłem się» i «niczego mi nie potrzeba», a nie wiesz, że to ty jesteś nieszczęsny i godzien litości i biedny, i ślepy, i nagi. Radzę ci kupić u mnie złota w ogniu oczyszczonego, abyś się wzbogacił, i białe szaty, abyś się oblókł, a nie ujawniła się haniebna twa nagość, i balsamu do namaszczenia twych oczu, byś widział. Ja wszystkich, których kocham, karcę i ćwiczę. Bądź więc gorliwy i nawróć się! Oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną. Zwycięzcy dam zasiąść ze Mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem z mym Ojcem na Jego tronie. Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów” (Ap 3, 14-22). Hasłem wywoławczym Tygodnia Modlitw o Jedność były właśnie słowa z tego fragmentu Apokalipsy.

Powiedział o tym Papież w przemówieniu skierowanym do stu pięćdziesięciu Polaków podczas audiencji generalnej. „Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan ma za hasło – mówił Papież do pielgrzymów – fragment Apokalipsy: „Oto stoję u drzwi i kołaczę”. Tak właśnie stoi u drzwi naszych sumień, naszych wspólnot, naszych podzielonych Kościołów chrześcijańskich Chrystus – wieczny Pasterz naszych dusz i kołacze. Kołacze, abyśmy odzyskali utraconą jedność, ut unum sint, jak mówiłem w encyklice opublikowanej zeszłego roku. Włączmy się naszą modlitwą w te słowa, w tę modlitwę samego Chrystusa i prośmy o jedność chrześcijan wszędzie. W naszej Ojczyźnie i w Europie i na całym świecie”.

W głównej katechezie Ojciec Święty przypomniał, że słowa skierowane do konkretnego Kościoła w Laodycei są ważne dla każdego Kościoła w każdym czasie. Ostrzeżenie i wyrzut Boży, że są letni religijnie, że są poranieni, gdyż zniszczyli białe szaty chrztu świętego, że są ślepi, chociaż mówią, że widzą.

Trzeba nawrócenia Chrystus stoi i puka do serc Kościołów – rodzin, wspólnot, państw. Kto Mu otworzy, będzie z Panem ucztował. W przeddzień trzeciego tysiąclecia wszyscy chrześcijanie muszą się nawrócić. Katolicy też. My szczególnie. Potrzebna jest wspólna modlitwa, studiowanie, dialog, praca Wszystko w tym celu, by wspólnie wieczerzać z Panem. O tym właśnie mówiła ostatnia encyklika Jana Pawła II Ut unum sint (Aby byli jedno). Mówi tam Papież o zasadach jedności, nawet proponuje zastanawiać się nad prymatem biskupa Rzymu, który bez jego winy jest przeszkodą w jedności z wieloma wspólnotami chrześcijańskimi. „To, co dotyczy jedności wszystkich chrześcijańskich wspólnot, wchodzi oczywiście w zakres spraw objętych posługą prymatu. Jako biskup Rzymu dobrze wiem – i stwierdziłem to po raz kolejny w niniejszej encyklice – że pełna i widzialna komunia wszystkich wspólnot, w których mocą wierności Boga zamieszkuje Jego Duch, jest gorącym pragnieniem Chrystusa. Jestem przekonany, że ponoszę w tej dziedzinie szczególną odpowiedzialność, która polega przede wszystkim na dostrzeganiu ekumenicznych dążeń większości chrześcijańskich wspólnot i na wsłuchiwaniu się w kierowaną do mnie prośbę, abym znalazł taką formę sprawowania prymatu, która nie odrzucając bynajmniej istotnych elementów tej misji, byłaby otwarta na nową sytuację. Przez całe tysiąclecie chrześcijanie byli złączeni wspólnotą wiary i życia sakramentalnego, a jeśli wyłaniały się nieporozumienia między nimi co do wiary czy karności kościelnej, miarkowała je Stolica Rzymska za obopólną zgodą.

W ten sposób – czytamy dalej w encyklice – prymat spełniał swą funkcję jednoczącą. Zwracając się do Patriarchy ekumenicznego Jego Świątobliwości Dymitriosa I powiedziałem, że jestem świadom, iż «z różnorakich przyczyn i wbrew woli jednych i drugich to, co miało być posługą, mogło niekiedy przybierać dość odmienną postać. Jednak pragnienie (…) bezwzględnego posłuszeństwa woli Chrystusa każe mi, jako biskupowi Rzymu, sprawować ten urząd”.

Ojciec Święty mówił jeszcze m.in.: „Modlę się gorąco do Ducha Świętego, by obdarzył nas swoim światłem i oświecił wszystkich pasterzy i teologów naszych Kościołów, abyśmy wspólnie poszukiwali takich form sprawowania owego urzędu, w których możliwe będzie realizowanie uznawanej przez jednych i drugich posługi miłości”.

Ujawnia się tu szczerość i wielka odwaga naszego Papieża, że tak jasno stawia problem, który od kilkunastu wieków rozdzielał Kościoły i utrzymywał stan wrogości między nimi. Doprowadzenie do pełnej jedności przekracza siły ludzkie, zauważył to już Sobór Watykański II i dlatego tę sprawę polecamy Panu, modląc się, by spełnił swoje pragnienie, aby „wszyscy byli jedno”.

(wg korespondencji z Rzymu dla Radia Maryja – 18 stycznia 1996)

Artykuł pochodzi z Miesięcznika Różaniec – Marzec 1996

Wydawnictwo Sióstr Loretanek POLECA

Wody Wielkie Nie Zdołają Ugasić Miłości Słowa Jana Pawła II o Bożym Miłosierdziu + CD

Wody Wielkie Nie Zdołają Ugasić Miłości Słowa Jana Pawła II o Bożym Miłosierdziu + CD
św. Jan Paweł II

Wybór najistotniejszych tekstów Jana Pawła II o Bożym miłosierdziu – od encykliki DIVES IN MISERICORDIA i fragmentu listu apostolskiego NOVO MILLENNIOINEUNTE, przez przemówienia w Łagiewnikach, podczas kanonizacji siostry Faustyny oraz w czasie ósmej pielgrzymki do Polski, aż do słów skierowanych do pielgrzymów w Rzymie. Tom kończy Testament, wielkie zawierzenie Jana Pawła II.

Share.