Prymat Papieża

Kardynał Angelo Roncalli, patriarcha Wenecji, późniejszy Ojciec Święty Jan XXIII, kiedy napotykał na swojej drodze wielki, trudny do rozstrzygnięcia problem, pocieszał się zawsze mówiąc: .Zapytam papieża”. I ponoć na początku swego pontyfikatu, zastanawiając się nad podjęciem ważnej decyzji, tradycyjnie powiedział do siebie: „Zapytam papieża” – i w tejże minucie przeraził się: „ależ to ja jestem papieżem!”

Papież może już tylko zapytać Pana Jezusa. Owszem, jest obok niego kolegium biskupów – następców Apostołów, są teologowie, doradcy, ale ostateczną decyzję musi podjąć sam: w wielkiej modlitwie i kontemplacji prawdy, jaką jest Bóg. Prymat, czyli pierwszeństwo Biskupa Rzymu – następcy św. Piotra – to przywilej służby Kościołowi w duchu Chrystusowym. „Tobie dam klucze Królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” (Mt 16, 19). Dla kogoś, kto – jak Jezus – nie chce panować, ale służyć, sprawowanie władzy jest zawsze służbą, a sprawowanie władzy najwyższej jest największą służbą.

Dla Kościoła prymat Piotrowy jest niezwykłym darem. „Roma locuta, causa finita” – „Rzym przemówił – sprawa zakończona”. Tak powiedział niegdyś św. Augustyn, gdy Biskup Rzymu zabrał głos w pewnym sporze doktrynalnym. Rzeczywiście potrzeba nam tego, który swoją osobą scala nas w jeden widzialny Kościół. Nasze serca łączy Duch Święty, ale potrzeba nam, ludziom z krwi i kości, takich samych, widzialnych znaków. Każdy z nas jest inny, każdy ma swoje własne natchnienia, pomysły — jak w tym wszystkim zachować jedność, nie rozmienić się na coraz to mniejsze, konkurujące ze sobą kapliczki? Jak wypełnić prośbę Jezusa: „Aby byli jedno”? Kościół w swych dziejach odkrywał, że po to, by zachować jedność, trzeba być z Piotrem. „Gdzie Piotr, tam Kościół” – tak można najkrócej opowiedzieć o tym niezwykłym darze Jezusa.

Jest jednak jeszcze druga, ukryta strona papieskiego prymatu. Otóż władzy piotrowej w Kościele musi odpowiadać posłuszeństwo tych, którzy tej władzy podlegają. Bo Kościół nie został zbudowany na sile i inteligencji Apostołów – tak naprawdę budulcem Kościoła było ich posłuszeństwo Mistrzowi. Potwierdza to historia chrześcijaństwa, które marniało zawsze wtedy, gdy zaczynało brakować ludzi pokornych i posłusznych. Nie chodzi oczywiście o posłuszeństwo ślepe i bezmyślne. Nie chodzi o posłuszeństwo ze strachu. Prawdziwie i twórczo posłusznym jest ten tylko, kto kocha, kto jest „posłuszny z miłości”. A jednocześnie – jak doskonale wiedzą ci, dla których miłość nie jest pustym słowem – ten, kto kocha, doświadcza też najgłębiej własnej wolności. Można więc powiedzieć, że ten, kto doskonale miłuje, jest jednocześnie doskonale posłuszny i doskonale wolny Posłuszeństwo i wolność spotykają się w miłości. To jedna z tajemnic ludzi świętych.

Artykuł pochodzi z Miesięcznika Różaniec – Maj 1996