Wiele jest ruchów i środowisk różańcowych. Jak pisaliśmy, najstarszą tradycję mają dominikańskie Bractwa Różańcowe. Szeroko znana jest Jasnogórska Rodzina Różańcowa. W ostatnich latach w ramach ruchu fatimskiego dynamicznie rozwija się Krucjata Różańca Rodzinnego. Rozrasta się krąg osób uczestniczących w odmawianiu Różańca wraz z Radiem Maryja Liczne są grupy odmawiające Nieustanny Różaniec, czy to wieczyście, czy to przez odwołanie się do tradycji tak zwanych Wart Honorowych, dzisiaj często zwanych „Jerychami”.
Najpowszechniejszy w Polsce jest Żywy Różaniec, którego kola istnieją w 90 proc. polskich parafii.
Stowarzyszenie Żywego Różańca założyła Paulina Maria Jaricot w 1826 roku, we Francji. Pragnęła przez nie „dokonać zjednoczenia serc, by przez zasługi Jezusa i Maryi wyprosić nawrócenie grzeszników, wywyższenie Kościoła, utrzymanie wiary w krajach katolickich i rozszerzenie wiary na cały świat”. Chciała modlić się za tych, którzy się nie modlą, i kochać Maryję za tych, którzy Jej nie znają i nie kochają
Żywy Różaniec tworzy piętnaście osób, z których każda przez cały miesiąc odmawia i rozważa jedną tajemnicę różańca (Żywa Róża). Jest to zatem jakby wieniec z róż składany u stóp Królowej.
Raz w miesiącu następuje wymiana tajemnic – albo przez losowanie, albo przez ciągłą ich kolejność. Różą kieruje zelator, wybierany przez członków Żywego Różańca przy współudziale księdza dyrektora. Jeżeli Róż jest wiele, mogą one łączyć się w Stowarzyszenie Żywego Różańca. W Stowarzyszeniu zelatorzy tworzą Radę Żywego Różańca, wybierając spośród siebie przełożonego i zastępcę. Może wreszcie zostać powołana Unia Żywego Różańca. Od 1877 roku wszystkie Stowarzyszenia Żywego Różańca podlegały Generałowi Zakonu Dominikanów. Dziś podlegają one jurysdykcji biskupów ordynariuszy, którzy czuwają nad rozwojem życia religijnego w swych diecezjach.
Członkowie są przyjmowani do Żywego Różańca w sposób uroczysty, a ich imiona i nazwiska zostają wpisane do Księgi Żywego Różańca, która powinna być prowadzona w każdej parafii. Nowy członek zostaje włączony do konkretnej Róży i w niej podejmuje swe obowiązki. Powinien odtąd naśladować cnoty Najświętszej Maryi Panny, odmawiając Różaniec rozważać tajemnice życia Jezusa i Maryi, uczestniczyć w miesięcznym nabożeństwie wymiany tajemnic, głębiej przeżywać wszystkie święta maryjne, uczestniczyć w nabożeństwach październikowych.
Członkowie Żywego Różańca mogą uzyskać odpust zupełny siedem razy w roku: w dniach Narodzenia Pańskiego, Zmartwychwstania Pańskiego, Zwiastowania Najświętszej Maryi Parmie, Wniebowzięcia Matki Bożej, Królowej Różańca Świętego, Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Parmy i Oczyszczenia Najświętszej Maryi Panny (Ofiarowania Pańskiego). Ponadto każdy uzyskuje odpust zupełny w dniu przyjęcia do Żywego Różańca. Odpusty można uzyskać pod zwykłymi warunkami: spowiedź i Komunia Święta, modlitwa według intencji Ojca Świętego i odnowienie postanowienia wiernego zachowania statutu Stowarzyszenia Żywego Różańca.
Często zdarza się, że Żywe Róże są nie tylko kręgami modlitwy, ale także środowiskami podejmującymi różnorodne prace apostolskie. Nieocenione są zwłaszcza owoce pracy charytatywnej Róż oraz zasługi w powstrzymywaniu rozwoju wszelkich sekt.
Od Redakcji:
Wszystkich, którzy modlą się na różańcu, choćby należąc do Żywego Różańca redakcja „Różańca” prosi o listy z rozważaniami różańcowymi, refleksjami, opisem swoich kół modlitewnych, bądź świadectwami wiary. „Różaniec” jest Waszym pismem.
Artykuł pochodzi z miesięcznika Różaniec – Listopad 1995
Wydawnictwo Sióstr Loretanek POLECA
Modlitewnik Żywego Różańca
ks. Stanisław Szczepaniec
Modlitewnik Żywego Różańca nie jest tylko zbiorem modlitw, ale przewodnikiem po roku liturgicznym razem z Maryją. Na ponad siedmiuset stronach tej wyjątkowej publikacji zamieściliśmy treści przydatne i wręcz niezbędne dla coraz to nowego odkrywania bogactwa i głębi modlitwy różańcowej. Znajdziemy tu historię modlitwy różańcowej, praktyczne porady zastosowania Różańca w osobistym życiu modlitewnym, jak i wspólnotowym. Modlitewnik jest przewodnikiem, pomocą w modlitwie i „pamięcią” o najważniejszych wydarzeniach zbawczych.
