Siostry loretanki równolegle z pracą wydawniczą prowadziły inne formy apostolatu. Zgromadzenie utrzymywało ochronki, przedszkola, organizowało bezpłatne kolonie letnie dla dzieci z ubogich rodzin, prowadziło działalność charytatywną.
Już pierwsze loretanki podjęły pracę w ochronce na Bródnie przy ul. Nadwiślańskiej 21. Około 1925 r. została otwarta druga ochronka przy ul. Stalowej na Pradze. W przedszkolu prowadzonym przez siostry na Bródnie przebywało przeciętnie około stu dzieci. Wywodziły się one głównie z rodzin robotniczych i rzemieślniczych, taka bowiem ludność mieszkała w tej ubogiej kilkudziesięcio – tysięcznej dzielnicy, włączonej do miasta przed zakończeniem pierwszej wojny światowej. W roku 1928 Zgromadzenie zaczęło organizować kolonie letnie w Loretto, posiadłości nad rzeką Liwiec zakupionej przez Założyciela. Uczestniczyło w nich każdego roku do czterystu dzieci z rodzin robotniczych warszawskich dzielnic – Pragi i Bródna, z Radzymina, a także ze Śląska, włączonego po plebiscycie do Polski. Dla śląskich dzieci letnie kolonie miały duże znaczenie w budzeniu i pogłębianiu polskiej świadomości narodowej. Tę działalność loretanki prowadziły we współpracy z warszawskim Związkiem Opieki nad Dziećmi Kresów Zachodnich i kontynuowały ją przez cały okres międzywojenny. W 1930 r. Zgromadzenie otworzyło w sąsiedztwie Loretto, w Osowce, placówkę dobroczynną dla ubogich dzieci i starców oraz szkołę kroju i szycia dla okolicznych dziewcząt.
Domy Zgromadzenia Sióstr Loretanek były zarazem ośrodkami wydawniczymi, jak i placówkami wychowawczymi i charytatywnymi. Takie bowiem dziedziny apostolskiej działalności rozwijał ks. Kłopotowski, a następnie z jego inspiracji kontynuowały je siostry loretanki. Praca charytatywna i wychowawcza loretanek miała stałego orędownika w osobie Założyciela. Zabiegał on o obsługę duszpasterską powstających zakładów, troszczył się o ich zaplecze materialne. W czerwcu 1928 r. informował Warszawską Kurię o tym, że zdołał zakupić dla sióstr loretanek posiadłość ziemską położoną nad rzeką Liwiec (posiadłość tę nazwano później Loretto), prosił o zezwolenie na otwarcie w niej kaplicy zakonnej, zaznaczając równocześnie, że powstaną tam zakłady dobroczynne dla ubogich dzieci, a także dla osób wymagających opieki z powodu zaawansowanego wieku.
W chwili śmierci Założyciela loretanki miały określone wyraźnie kierunki działania. Zasadniczy nurt stanowiła praca wydawnicza i drukarska, upowszechnienie prasy i książki katolickiej, drugie miejsce zajmowała działalność wychowawcza i dobroczynna.
Ks. Daniel Olszewski, Ks. Ignacy Kłopotowski, Zycie i apostolat, Warszawa 1996
Artykuł pochodzi z Miesięcznika Różaniec – Luty 1997
Wydawnictwo Sióstr Loretanek POLECA
Album pamiątkowy Loretanki 1920 – 2020
Praca Zbiorowa
Drogi Czytelniku, album, który otwierasz, ukazuje się z okazji 100-lecia powstania Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Loretańskiej oraz 15. rocznicy beatyfikacji naszego Ojca Założyciela, ks. Ignacego Kłopotowskiego. Publikacja ta przedstawia charyzmat loretański i działalność apostolską sióstr w Kościele w Polsce i za granicą. (…)
