Rozpoznać ślady Boga

Piękno przyrody i kontemplacja dzieła stworzenia to temat dość często podejmowany przez Jana Pawła II. Wsłuchajmy się w nauczanie Papieża, który ukazuje duchowy sens odpoczynku i podkreśla jego wymiar religijny, (red.)

OTWORZYĆ SIĘ NA BOGA

Dzisiejszą modlitwę Anioł Pański odmawiam w niezwykle malowniczym i pięknym miejscu, gdzie stworzenie nieustannie głosi wielkość Boga. Podczas gdy ciało odpoczywa, duch wznosi się, aby dziękować Wszechmocnemu, który wszystko uczynił mądrze i z miłością.

Tym, którzy są na wakacjach, życzę, aby dobrze wykorzystali chwile odprężenia i spokoju. Na łonie natury, z dala od codziennych trosk, duch łatwiej otwiera się na rzeczywistość nadprzyrodzoną, która nadaje sens i wartość ziemskim przedsięwzięciom i planom. Wakacje są ponadto dobrą okazją do bycia razem z innymi oraz wzmocnienia komunii i dialogu, dzięki którym stosunki międzyludzkie, a w szczególności życie rodzinne, nabierają pogody i serdeczności. (Lorenzago di Cadore, 23 sierpnia 1992 r.)

ODKRYĆ WYMIAR KONTEMPLACYJNY CZŁOWIEKA

Ukazując nam Boga, który błogosławi dzień poświęcony w szczególny sposób odpoczynkowi. Biblia chce nam uświadomić fakt, że człowiek powinien poświęcić część swego czasu, aby doświadczyć wolności od spraw materialnych, aby zagłębić się w swoje wnętrze i ożywić w sobie poczucie własnej wielkości i godności jako obrazu Bożego.

Nie należy zatem traktować wakacji wyłącznie jako czasu pustej rozrywki, która zuboża i dehumanizuje, ale jako doświadczenie kształtujące samą egzystencję człowieka. Uwalniając się od rytmów codziennego życia, które męczą i wyczerpują fizycznie i duchowo, człowiek ma możność odkryć na nowo najgłębsze fundamenty swego życia i postępowania. W chwilach wypoczynku, a szczególnie podczas wakacji, powinien uświadomić sobie fakt, że praca jest środkiem, a nie celem życia; ma też sposobność, by odkryć piękno milczenia jako przestrzeni, w której może odkryć samego siebie, aby wzbudzić w sobie wdzięczność i otworzyć się na modlitwie.

Naturalną koleją rzeczy może wówczas spojrzeć innymi oczyma na własne życie i na życie innych; uwolniony od pilnych zajęć codziennych, może odkryć swój wymiar kontemplacyjny, rozpoznając ślady Boga w przyrodzie i przede wszystkim w innych ludziach. (Pieve di Cadore, 21 lipca 1996 r.)

ODNALEŹĆ SIEBIE SAMEGO

Roztropne korzystanie z natury trzeba uznać za istotny element wychowania młodych ludzi. Kto chce naprawdę odnaleźć samego siebie, musi nauczyć się obcować z przyrodą, bo oczarowanie jej pięknem wprowadza bezpośrednio w ciszę kontemplacji. Różnorodność stworzenia pozwala wytyczyć wiele fascynujących dróg, na których dusza wrażliwa i wierząca bez trudu odnajduje echo owego tajemniczego i najdoskonalszego piękna, którym jest sam Bóg, źródło istnienia wszelkiej rzeczywistości. (Santo Stefano di Cadore, 11 lipca 1993 r.)

SAM NA SAM Z WŁASNYM SUMIENIEM

Cisza gór i biel śniegu mówią nam o Bogu, zachęcają do kontemplacji, która jest nie tylko główną drogą wiodącą do spotkania z Tajemnicą, ale i warunkiem humanizacji naszego życia i wzajemnych stosunków między ludźmi.

Odczuwamy dziś wielką potrzebę zwolnienia szalonego nieraz tempa naszego codziennego życia. Obcowanie z naturą, z jej pięknem i spokojem przywraca nam siły i pogodę ducha. Kiedy jednak ogarniamy wzrokiem cuda stworzenia, powinniśmy zarazem wchodzić w samych siebie, w głąb serca, przenikać do wnętrza osoby, gdzie możemy przebywać sam na sam z własnym sumieniem.

Tam przemawia do nas Bóg, a dialog z Nim przywraca nam sens życia (Campo Imperatore, 20 czerwca 1993 r.)

Artykuł pochodzi z Miesięcznika Różaniec – Wakacje 1997 r.