„Oto Pan Bóg przyjdzie, z rzeszą świętych ku nam przybędzie…” Adwent to pierwszy znak przyjścia Pana, to pierwszy sygnał nadejścia Zbawiciela świata.
W Adwencie są najdłuższe noce, a najkrótsze dni. W głębokich ciemnościach dzieci zmierzają rano na roraty, na tę Mszę pobrzmiewającą nutą nadziei. Roratnie „Alleluja” wdziera się w głębię umysłów i serc wyznawców Chrystusa i przywołuje na usta wołanie-modlitwę: „Przyjdź, Panie Jezu, przyjdź…”
Tak wiele było w ciągu całego roku smutków, zawodów, trudów, tak wiele słabości i upadków. Tak wiele ciemności wdzierało się w nasze serca, tak bardzo byliśmy zagrożeni grzechem. Teraz, gdy nastał ostatni miesiąc roku, gdy trzeba robić duchowy remanent – stwierdzamy ogromną pustkę wewnętrzną, która woła o napełnienie. Ale napełnienie nie treściami przyziemnymi, lecz pochodzącymi z innego, lepszego świata. „Oto Pan Bóg przyjdzie, z rzeszą świętych ku nam przybędzie…”
Właśnie tego nam potrzeba: Boga i Jego światła, nieba i jego mieszkańców, treści nadprzyrodzonych, wyzwalających duszę ze zgnilizny moralnej, z obyczajowego zepsucia, z grzesznego lenistwa i wygodnictwa, z tarzania się w błocie instynktów i namiętności. W Adwencie czujemy, że .jesteśmy do wyższych rzeczy stworzeni”, że nasze serce tęskni za inną miłością, nie tą, którą serwuje nam świat Ten inny, lepszy świat istnieje rzeczywiście i jest dla nas stworzony.
Z tego innego świata przychodzi obiecany nam przez Ojca Zbawiciel. Ale nie przychodzi w majestacie bóstwa, lecz w lichej postaci Dziecięcia, które nie chce nas przerazić swą wielkością, lecz chce przyciągnąć swą pokorą i ubóstwem. Symboliczna figurka tego Bożego Dzieciątka ze schodów położonych pod ołtarzem zstępuje każdy dzień bliżej i bliżej człowieka., Zróbcie Mu miejsce, Pan idzie z nieba…” – zdaje się wołać liturgia Kościoła, wołać nie tylko do dzieci, lecz przede wszystkim do rodziców, którzy mają obowiązek przyprowadzić swe pociechy do Jezusa. „Dopuśćcie dzieci i nie przeszkadzajcie im przyjść do Mnie…”
Ale nie przyjdzie do Jezusa dziecko, jeśli wpierw nie przyjdzie do Niego ojciec i matka, jeśli oni najpierw nie odczują przyciągającego magnesu miłości Bożej. Jakież to piękne, gdy na roratach kościół jest zapełniony zarówno dziećmi, jak i dorosłymi, gdy do Stołu Pańskiego przystępują rodzice i ich pociechy, gdy wieczorami cała rodzina klęka do wspólnej modlitwy przygotowującej na przyjście Pana.
W Adwencie miłość przybiera postać tęsknoty, pragnienia jak najszybszego połączenia się z Jezusem: „Jezu, Jezu, do mnie przyjdź, ach, do serca mego wnijdź, Przyjacielu czystych dusz, niech się z Tobą złączę już”. Tej adwentowej tęsknoty wszystkim życzę…
Artykuł pochodzi z Miesięcznika Różaniec – Grudzień 1996
Wydawnictwo Sióstr Loretanek POLECA
Katechizm Poręczny Tom 1 + CD
ks. Piotr Pawlukiewicz
Książka Katechizm Poręczny ma formę dialogu. Jej kanwę stanowi zapis wybranych archiwalnych odcinków audycji radiowej, w której ks. Piotr Pawlukiewicz odpowiada na listy radiosłuchaczy. Tematyka audycji jest różna, tak jak różne są problemy, z którymi radiosłuchacze zwracają się do księdza Piotra. Spoiwem całości jest nauczanie Kościoła; w takiej perspektywie, chrześcijańskiej i katolickiej, omawiane są tematy poruszane przez słuchaczy.
